วิสุทธ์ภิรมย์เปล่า ๓ ตอน ๒ (ตอนจบ) : หน้า 39/329

ประโยค - วิสุทธ์ภิรมย์เปล่า ๓ ตอน ๒ (ตอนจบ) - หน้า ๓๙ ประกิจ อันเป็นไปโดยนัยว่า "ภูเขาย่อมสงสัยในพระศาสดา" ดังนี้ เป็นต้น ก็ละได้ด้วยเหมือนกัน ทิคู ๒๖ ย่อมร่ำรำไป ญาณอันข้ามความสงสัยในอธิษฐาน เสียได้ด้วยการกำหนดจับไปยัง ของนามรูปโดยนัยต่าง ๆ ดังกล่าวมานี้แล้วแสดงอยู่ พิธีทราบว่าชื่อ ก็ งาวิวตร ไทย คำว่า ธรรมภิขาญ ก็ดี คำว่า ยภฤกษาญ ก็ดี คำว่า สัมมาทัสสะ ก็ดี ก็เป็นไวพจน์ของคำว่า งาวิวตรวิสุทธ์ นั่นเอง จริงอยู่ คำ (ต่อไป) นี้ พระสารีบุตร ก็ได้กล่าวไว้ว่า "อวฆชาเป็นปัจจัย (คือเป็นเหตุ) สังขารทั้งหลายเป็นปัจจัยรวมกัน (คือเป็นผล) ธรรมทั้งหลายนันเป็นปัจจัยสมบูรณ์ (ด้วยกันด้วย เพราะ อวฆชาก็มิปัจจัยเหมือนกัน) ปัญญาในการกำหนดจับปัจจัยโดยนัย ดังนี้เป็นต้น ชื่อว่าธรรมภิขญาน (รู้ที่ตั้งแห่งธรรม คือรู้ปัจจัยธรรม ?)" (และกล่าวว่า) ถามว่า "ภูมุนิสินทริกา ไปโดยความไม่เที่ยง ย่อมรู้ธัมมิยตตามเป็นจริง ซึ่งธรรมเหล่าไหน สัมมาทัสนะย่อมมี อย่างไร สังขารทั้งปวงย่อมเป็นอันภิกษุนี้เห็นอย่างดี โดยความไม่ เที่ยง ไปตามความรู้เห็นตามเป็นจริงนั่นอย่างไร ความสุขสบายเธอ ย่อมละไปรในที่ไหน ภูมุนิสินทริกา ไปโดยความไม่เที่ยง ย่อมละไปในที่ไหน ภูมุนิสินทริกา ไปโดยความเป็นทุกข์... โดยความ เป็นอนุตตา ย่อมรู้ย่อมเห็นตามเป็นจริง ซึ่งธรรมเหล่าไหน ฯลฯ ความสุขย่อมละได้ในที่ไหน ?" ตอบว่า "ภูมุมนิสิกา ไปโดยความไม่เที่ยง ย่อมรู้ย่อมเห็นซึ่ง