ประโยคศาสตร์ - วิชาคัมภีร์แปล ภาค ๑ ตอน ๒ : หน้า 247/329

ประโยคศาสตร์ - วิชาคัมภีร์แปล ภาค ๑ ตอน ๒ (ตอนจบ) - หน้าที่ 247 มาถึงซึ่งความมีองค์ไม่ผลิตเป็นธรรมดา ไม่พึงอาจถึงความเสมอให้ เกิดได้וקט เพราะธาตุและธรณีสันแรงเสียดแล้วฉันใด ฤทธิ์ครูผู้เมือ หน่วยในฉบับวัด (ความหมุนไปแห่งขันธ์) ก็ฉันนั้นเหมือนกัน ย่อม เริ่มการเจริญมรรค ๕ ขึ้นในฉบับดานของตน เหมือนการประกอบพิธิ เข้าในต้นไม้ทั้ง ๔ ทิศแห่งมรรคนัน นั้นของฤทธานุ อันสัมผัสพิธีคือมรรค ๕ นั้นถูกฉันแล้ว ก็เป็นสันดานมิความแตก ออกไปแห่งกรรมทั้งปวงมีกรรมรึเป็นต้น โดยเข้าสังกาย (คือคลายเป็น) ภาวะสักกะกิริน มาถึงซึ่งความมีองค์ไม่เกิดในพงใหม่ต่อไปเป็นธรรมดา ไม่อาจยังความเสมอไปในนภาพให้ตาได้ เพราะก็ลดอันเป็นมูลของ วิญญาณทั้งหลายสิ้นแรงแล้วโดยประการทั้งปวง เพราะระดับไปแห่งวิญญาณ ดวงสุดท้าย ก็เป็นผู้ไม่มีเชื้ออดสนิทซึ่ง จุดไฟสิ้นเชื้อดับไปจะนั่น ความต่างกันแห่งอุจิษฐานะและภูมิลักษณะ พิสูจน์ว่าสมานะนี้ [อญปนะนะอีก ๕] อีกนัยหนึ่ง ยังมีอุปัปปันนะ ๕ ประการอีกอย่างหนึ่ง โดยเป็น สมุทามาระ (เป็นไปอยู่) เป็นอาการมนุษวิทยะ (ได้อารมณ์ไว) เป็น อิทธิพิมพะ (มีได้มีไว้) และเป็นสุขะตะ (ยังมีได้อยู่) ในอุปัปปันนะ ๕ นั้น สมุทาวุปปนะ-เกิดขึ้นโดยเป็นไปอยู่ ก็คือวัตตมนูปุปันนะ (ในนัยก่อน) นั่นเอง ส่วนว่าเจ้าสถา ท ที่แม้งไม่เกิดขึ้นในเพราะอารมณ์ที่มาสู่คอง ทวารมีอักษรเป็นต้นในตอนแรก ก็เรียกได้ว่าอารมณ์มนุษยิตหูเป็นนาะ-