ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยคศาสนา - วิสุทธิปริยายกแปล ภาค ๓ ตอน ๒ (ตอนจบ) หน้า 116
ซิ่มทันนะ ขอเธอจงเป็นที่พึ่งพิงของฉันด้วยเถิด" แล้วนั้นกระหย่ง
(คือคุณเขา) แทนเท้า (พระจินาสพ) พระเถระจินสนมัว่า "ท่าน
อาจารย์) กระผมก็ตั้งใจว่าจะเป็นที่พึ่งของท่านนั้นแหละ
ท่าย่อยคิดไปเลย" แล้วบอกกรรมฐานให้ พระเถระรับกรรมฐาน
แล้วขึ้นสู่ที่จงกรรม ในอย่างเท้าที่ ๓ ก็ได้บรรลุผลเลิศคือพระอัศ
ได้นามว่า พระเถระเป็นคนโถสรรค์
กิญจ (โยคาวจร) ทั้งหลายผู้เป็น (คนทะนง) ชนิดนี้ (และ)
ย่อมหวั่นไหวในเพราะโอกาส
[ญาณ]
ข้อว่า ญาณ ได้แก่วิปัสสนาญาณ (ญาณในวิปัสสนา) นัยว่า
ญาณอันคนกล้าเขียนแหง่มีง ยิ่งล้นอันอะไร ๆ ลำบากได้ ดั้งวิริยะราญ
ของพระอินทร์ที่ปล่อยออกไปแล้ว (ไม่มีอะไรจะลังได้) นะนั้น ย่อม
เกิดขึ้นแก่พระโอติ (ผู้ได้อุทธพยญาน) นั้น ผู้พิพิจารณารูปธรรม
และอธิปธรรมทั้งหลายอยู่
[ปิติ]
ข้อว่า ปิ๋ เป็นในวิปัสสนาปิติ (ปิติในวิปัสสนา) นัยว่า ในสมัย
(คือเวลาที่เกิดอุทธพยญาน) นั้น ปิติทั้ง ๕ อย่างนี้ คือ ทุกทุกปิติ