วิสุทธิธรรมเปล ภาค ๓ ตอน ๒ (ตอนจบ) : หน้า 53/329

ประโยค - วิสุทธิธรรมเปล ภาค ๓ ตอน ๒ (ตอนจบ) - หน้า ๕๓ และอนัตตสัมมนะ ในปฐมนิจก็บ่นนะ พระโหยววรภัฎนั้น ย่อมจะพิจารณาปฐมนิเทศนี้ทางอานาจสัมมนะ ที่พระผู้มิพระภาคเจ้า ผู้เจิมทรงจำแนกอนุโมทามตรัสโดยแยก (อาการต่างๆ) ไว้ใน วิถีคำแห่งปฐมว่า "ภิกษุยอดได้บัณฑิต (คือญาณ) อนเป็นอนุโม" โดยอาการ ๘๐ อะไรบ้าง ย่อมหลังจากสู้สัมมตนิยาม (ความถูกต้องแน่นอน) โดยอาการ ๘๐ อะไรบ้าง "นั่น โดยยิ่งว่า "ภิกษุเห็นปัญเจกชโด้โดยอาการไม่เที่ยงอยู่ ย่อมได้บัณฑิต (คือญาณ) อนเป็นอนุโม เห็นอยู่ว่า "ความดับแห่งปัญเจกชนี้เป็นความเที่ยงเป็นนิพพาน" ย่อมหยั่งลงสู่สัมมตนิยาม โดยอาการ ๘๐ คือ อนิจจโท โดยอาการ ไม่เที่ยง ทุภูโต โดยอาการ เป็นทุกข์ โรคโต โดยอาการ เป็นโรค คุณทภูโต โดยอาการ เป็นฝี สลูกโต โดยอาการ เป็นลูกครร อโมโต โดยอาการ เป็นของชั่ว ๓. มหาภิกุฎิแก้ว่าว่า ญาณเรียกว่า ขันติ เพราะทนในการกำหนดหย่องไปจนถึงสิ่งซึ่งเป็นวิสัย ๒. มหาภิกุฎิว่า อนุโลม คืออัญญเกิดความบรรจุธรรมนิยม ๓. สัมมติคิยม ก็คืออธิธรรมคันเอง อธิธรรมคันเป็นสัมมตนะ (ความถูกต้อง) มีสัมมาทิฏฐิความเห็นถูกต้องเป็นต้น และเป็นนิยาม (ความแน่นอน) เพราะเป็นอนิวิธธรรม มีอันไม่กลับกลายเป็นธรรมดา