วิจัยมิธรรมแปล ภาค ๓ ตอน ๒ : หน้า 168/329

ปรไบคศ - วิจัยมิธรรมแปล ภาค ๓ ตอน ๒ (ตอนจบ) - หน้าที่ 168 พระโมรมราช(ว) ดุกรโมรมราช ท่านจงเป็นผู้มีสติ เห็นโลกโดย ความเป็นของลูกเมื่อ ถอนอัตตานุภูมิสิ้น ความข้ามพันธุ์ดูถูพึงได้ด้วยอาการอย่างนี้ (ด้วย ว่า) มุฑุตยรายอ่อน (มอง) ไม่เห็นบุคคลผู้เห็น โลกอยู (โดยความเป็นของสุข) อย่างนั้น [สังขารบุญญาก่อนเกิด] พระโคาวรณ์เห็นโดยความเป็นของสุขอย่างนั้นแล้ว กำหนด สังขารขึ้นสูไตรลักษณ์ไป ยอมละทั้งความกลัวและความมินดีเสียได้ แล้ว เป็นผู้เป็นกลางวางเฉยในสังขารทั้งหลาย ไม่ถือเอาว่าเป็นเรา ก็ดี ว่าเป็นของเราดิ ดับบูรณ์ผู้มีอริอ่อนหน่อยก่อนแล้ววะนั้น ดั่งว่า ร่ายของบูรณ (ผู้หนึ่ง) พึงเป็นหญิงน่ารำราญา น่ารักใคร่น่าพอใจ บูรณผู้วื่นอทานพรากจากหล่อน ได้แท้ก็เดียว เขาหวนหล่อนเหลือ เกิน (บังอีณ) เขาเห็นหญิง (ผู้ที่เขาหวง) นั้น ยึดก็ดี นี่ก็ดี (นอนก็ดี) พูลถูดีดี มึหิวูดีดี กับชายอื่นเข้า ก็จะขัดเคืองน้อยใจ รู้สึกเสียดายเป็นอย่างยิ่ง อยู่ต่อมาเขาเห็นความชั่วร้ายของหญิงนั้นแล้ว คิดจะปลดปล่อยไป จึงหาหญิงนั้นเสีย ไม่ถือหญิงผู้น่าว่าเป็นของ ข้า ะ ตั้งแต่บั้นไป แม้จะเห็นหญิงนั้นทำërisราะอย่างใดอย่างหนึ่งกับ ชายผู้หนึ่ง ก็จะไม่พึงขัดข้องไม่พึงต้องเสียใจเลย จะพึงเป็นผู้เป็น