วิถีธรรมรรมแปล ภาค ๓ ตอน ๒ : หน้า 123/329

ประโยค - วิถีธรรมรรมแปล ภาค ๓ ตอน ๒ (ตอนจบ) หน้าที่ 123 (คือรู้เท่า) ฐานะ (ที่ตั้งที่เกิดอุปิโรคลา) ๑๐ นี้ พระโยคาจารย์นั้น ย่อมเป็นผู้ฉลาดในมม - ุมุทธิองค์ (ความตื่นอุปิโรคลาอว่าเป็นธรรม) และย่อมไม่ถึงซึ่งความฟุ้งซ่านไป" [สรุปความ] พระโยคาจารย์นั้น เมื่อไม่ถึงซึ่งความฟุ้งซ่านไปอย่างนี้ ก็ถางชัด คืออุปิโรค ๑๐ ประการนั้นได้แล้ว กำหนดทางและใช้ทางได้ว่า "ธรรมทั้งหลายมีโอกาสเป็นต้น มีทางา ส่วนวิปัสสนาญาณอันพันจาก อุปิโรคลาอด้วยดำเนินไปตามวิถี (ของวิปสน) เป็นทาง" ญาณของพระโยคาจารย์นั้น อันดับและไม่ใช่ทางว่า นี่เป็นทาง มึใชทาง ดังอย่างนี้ พึงทราบว่า ส่องดคคุณแห่งอาณาสุทธี ก็แล้วอวิธีสุทธีเพียงเท่านั้น เป็นอันพรโยคาจารย์นั้นได้ทำความ กำหนดละได้แล้ว กำหนดได้อย่างไร เมื่อแรก ในทิกศิวิทิสุทธี ด้วยการกำหนดนามรูป ก็เป็นอนุได้ทำความกำหนดทุกล้าง ในกังข- วิภารวิชสุทธี ด้วยการกำหนดจับปัจจัย (ของนามรูป) ก็เป็นอนุได้ทำ ความกำหนดสมุทัยส่อง ในมคามคิณญาณท่านาวิสสุทธี ด้วยการเลือก เอาแต่ทางที่ถูก ก็เป็นอนุได้ทำความกำหนดมรรคสัง การกำหนด สังจะ ๑ เป็นอันพร โยคาจารย์นั้นทำได้ ด้วยญาณอันเป็นโลโกะนี้เอง ดังกล่าวมานี้ก่อน * บาทที่ ๕ คาถานี้ ประธานพิมพ์ไว้ว่า นาง วิภบีบ คุจฉิ บัดลักษณะนันท์ เข้าใจว่า ที่อยู่เป็น น วิบเปบ จ คุณดี