วิสุทธิธรรมหเปดกาด ตอน 2 (ตอนจบ) : หน้า 88/329

ประโยค- วิสุทธิธรรมหเปดกาด ตอน 2 (ตอนจบ) - หน้า 88 ถึงมานทาวาร รูปอันเป็นไปในมานทาวาร ก็ด้ไปในมานทาวานี้เอง ไม่ถึงชิวทราวาร รูปอันเป็นไปในชิวทราน ก็ด้ไปในชิวทราน นี้เอง ไม่ถึงกายาวาร รูปอันเป็นไปในกายาวาร ก็ด้ไปในกายาวาร นี้เอง ไม่ถึงมโนทราวาร รูปอันเป็นไปในมโนทราวาร นี้เอง ไม่ถึงมโนทราวาร นี้เอง ไม่ถึงมโนทราวาร นี้เอง ไม่ถึงมโนทราวาร [มนต์ฤกษ จิตสมุฏฐานรูป] รูปฤกษเป็นสมุฏฐาน ย่อมปรากฏด้วยอำนาจราวีในเสียวใจ จริงอยู่ รูปที่เกิดขึ้นในราวีใจ ย่อมเป็นรูปใบน้อมเอนอืม มีผัสสะ รูปที่เกิดขึ้นในคราเสียใจ ย่อมเป็นรูปเทียมแห่ระโหย ผิวพรรณเพื่อไป พระโยคนี้กำหนดอารมณ์จิตสมุฏฐานนั้น ยกขึ้นสู่โลกลักษณ์ ในรูปนั้นอย่างนี้ว่า “รูปอันเป็นไปในคราวใจ ก็ด้ไปในคราวใจ นี้เอง ไม่ (อยู่ไป) ถึงคราวเสียใจ รูปอันเป็นไปในคราวเสียใจ ก็ด้ไปในคราวเสียใจนี้เอง ไม่ (อยู่ไป) ถึงคราวใดใด เหตุนี้น แม้จิตสมุฏฐานรูปนี้จึงชื่อว่าไม่ถึงเป็นทุกข์เป็นอนัตตา” เมื่อพระโอทีนั้นกำหนดอารมณ์เป็นสมุฏฐาน ยกขึ้นสู่ไตร- ลักษณ์ในรูปนั้นอย่างนี้อยู่ เนื่องความ (ต่อไป) นี้เองจะปรากฏขึ้นว่า "ชีวิต อัตภาพ และสุขทุกข์ทั้งมวล ประกอบ (คือผู) ไว้กับจิตดวงเดียว ขณะ (แห่งชีวิต) * เวลา นี้ มาฌุฏิกาไว้ว่า "อุตตน นิจจาวาณ วา อามิสาสา ไม่อิสีตนับอัดตา หรือกับความเกี่ยว งดังนี้ ก็อให้ปลดกว่า ส่วน ๆ นั้นเอง