ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค- วิสุทธิธรรมหเปดกาด ตอน 2 (ตอนจบ) - หน้า 88
ถึงมานทาวาร รูปอันเป็นไปในมานทาวาร ก็ด้ไปในมานทาวานี้เอง
ไม่ถึงชิวทราวาร รูปอันเป็นไปในชิวทราน ก็ด้ไปในชิวทราน
นี้เอง ไม่ถึงกายาวาร รูปอันเป็นไปในกายาวาร ก็ด้ไปในกายาวาร
นี้เอง ไม่ถึงมโนทราวาร รูปอันเป็นไปในมโนทราวาร นี้เอง ไม่ถึงมโนทราวาร
นี้เอง ไม่ถึงมโนทราวาร นี้เอง ไม่ถึงมโนทราวาร
[มนต์ฤกษ จิตสมุฏฐานรูป]
รูปฤกษเป็นสมุฏฐาน ย่อมปรากฏด้วยอำนาจราวีในเสียวใจ
จริงอยู่ รูปที่เกิดขึ้นในราวีใจ ย่อมเป็นรูปใบน้อมเอนอืม
มีผัสสะ รูปที่เกิดขึ้นในคราเสียใจ ย่อมเป็นรูปเทียมแห่ระโหย
ผิวพรรณเพื่อไป
พระโยคนี้กำหนดอารมณ์จิตสมุฏฐานนั้น ยกขึ้นสู่โลกลักษณ์
ในรูปนั้นอย่างนี้ว่า “รูปอันเป็นไปในคราวใจ ก็ด้ไปในคราวใจ
นี้เอง ไม่ (อยู่ไป) ถึงคราวเสียใจ รูปอันเป็นไปในคราวเสียใจ
ก็ด้ไปในคราวเสียใจนี้เอง ไม่ (อยู่ไป) ถึงคราวใดใด เหตุนี้น
แม้จิตสมุฏฐานรูปนี้จึงชื่อว่าไม่ถึงเป็นทุกข์เป็นอนัตตา”
เมื่อพระโอทีนั้นกำหนดอารมณ์เป็นสมุฏฐาน ยกขึ้นสู่ไตร-
ลักษณ์ในรูปนั้นอย่างนี้อยู่ เนื่องความ (ต่อไป) นี้เองจะปรากฏขึ้นว่า
"ชีวิต อัตภาพ และสุขทุกข์ทั้งมวล ประกอบ
(คือผู) ไว้กับจิตดวงเดียว ขณะ (แห่งชีวิต)
* เวลา นี้ มาฌุฏิกาไว้ว่า "อุตตน นิจจาวาณ วา อามิสาสา ไม่อิสีตนับอัดตา
หรือกับความเกี่ยว งดังนี้ ก็อให้ปลดกว่า ส่วน ๆ นั้นเอง