วิถีธรรมแปล ภาค 3 ตอน 2 (ตอนจบ) : หน้า 122/329

ประโยค - วิถีธรรมแปล ภาค 3 ตอน 2 (ตอนจบ) หน้า 122 พุทธ (รู้ไว้ในและคุณ) เมื่อลูปปลิวเสมอเป็นต้นเกิดขึ้นแล้ว ย่อม กำหนดพิจารณาเห็นมันด้วนปัญญาอย่างว่าว่า "โอกาสนี้เกิดขึ้นแก่เรา แล้วละ ก็แค่ว่าโอกาสนี้นั้นไม่เที่ยง เป็นสิ่งที่เคืองปรุงแต่งขึ้น อาย (ปัจโจย) เกิดขึ้น มีความสั้นไปเป็นธรรมดา มีความเสื่อมไปเป็น ธรรมดา มีความคลายไปเป็นธรรมดา มีความดับไปเป็นธรรมดา" ดังนี้บ้าง หรือมิมิ่นั้น ความพิจารณาเห็นอย่างนี้ ย่อมมีแก้วอาว่า "ถ้าว่าโอกาสนี้เป็นอัตตาๆ จะถือเอาว่า มันเป็นอัตตาก็ควรจะ แต่นี้มันเป็นอนัตตาแท้ มี่ถือเอาว่ามันเป็นอัตตาเพราะเหตุนัน โอกาสนี้จึงเป็นอนัตตา โดยความหมายว่า ไมใชไปในอานา (ของ ใคร ๆ) เป็นสิ่งไม่เที่ยง โดยความหมายว่า ญัตกามิอันนี้้บัง คำพระมนต์ทั้งปวงมี่ง (นำมาคลา) ให้ผลดโดยที่กล่าว แล้วในอรูปสตตกะเกิด อึ่งี้ คำพรรณนาในโอกาสเป็นฉันใด แม ในอุปกิลด์ที่เหลือฉันนั้น พระโหยาวารนั้น ครั้นพิจารณาเห็นเช่นนั้นแล้ว ก็อบเข้าใจ โอกาสไว้ว่า "นั่นไม่ใช่ของเรา เราไม่ใช่นั่น นั่นไม่ใช่อัตตาของเรา" ย่อมเข้าใจญาณ ฯลฯ นันต์ได้ว่า "นั่นไม่ใช่อองเรา เราไม่เป็นนั่น นั่นไม่ใช่อัตตาของเรา" เมื่อเข้าใจได้อย่างนั้นอยู่ ก็ไม่หวั่นไหว ไม่สะดุ้งสะเทือนในเพราะอุปลิสสมมติอัน เป็นกาฝา ไว้ว่า "ปัญญาของพระโหยาวารผู้ใด๋เชี่ยวชาญ