การหลุดพ้นและวิธีการแห่งสัทธาวิมุติ : หน้า 177/329

ปติจิตมรรถญาณ เหตุนี้จึงชื่อว่า ทุติยุปตะ (ขยายความอีกว่า) ภิกษุ เชื่ออยู่จึงหลุดพ้น เหตุนี้จึงชื่อ สัทธาวิมุติ ถูกต้อง (คือได้) มาน-ผัสสะก่อน จึงทำให้แจ้งซึ่งวิริยะว่ามีในภายหลัง เหตุนี้จึงชื่อ กายสักขิ ญาณว่า ‘ส่งร่างทั้งหลายเป็นทุกข์’ นาโรธิฐสนะ] เป็นอัง เธอรู้แล้ว เห็นแล้ว ประสบแล้ว ทำให้แจ้งแล้ว ถูกต้อง (คือได้) แล้วด้วยปัญญา เหตุนี้จึงชื่อ ภูจิตวิปัสสะ ดังนี้ ส่วนใน ๔ บท說นี้ พึ่งราบความแห่งคำนี้ว่า "พระอริย-บุคคลที่ชื่อว่า สัทธาวิมุติ เพราะความหมายว่าเล่นไปตามศรัทธา หรือว่าเล่นไป คือคำนี้เป็นปัจจัยศรัทธา นัยเดียวกันนั้น ที่ชื่อ ธัมมา-นุตตริ เพราะความหมายว่าเล่นไปตามธรรมกล่าวคือปัญญา หรือว่าเล่นไปด้วยธรรม ที่ชื่อ อุคลโภควิสุด เพราะความหมายว่ารู้ว่าข่าว (ซึ่งอริยสัจ โดยไม่ได้ถาม) หลุดพ้นแล้ว (ขณะนี้กำลังพรรณนา) ส่งอรรถานุบาล ๑. ขู ป. ๑๓๙๙ ๒. มหาภูว่า “คำว่าธรรม หมายถึงปัญญา ในอีกมิมี เช่นในบทกล่าวว่า สัทุ ธรรมโม จติ จาโก เราไม่เคยคิดกันเลยว่า ธรรมในบทกล่าวนี้หมายถึงปัญญา และในคํมภิราของเราเป็น ทูโม มีไปโดยมาก ๓. บททั้ง ๓ นี้ มีศัพท์ซ้อนเนื่องอยู่นิดเดียวคือ ากสักข ยาความนั้น ได้รูปคำแล้วทํา นิ บริ่งใจในภายหลัง ดอน ได้ฃานี้หลุดพ้นด้วยวิภวาโภค โดยรูปลายและนามภายล่าง ส่วน แต่ตอนนี้วิธานนี้ทำให้แจ้งโดยนามภายนอก เพราะฉะนั้น กายสักข ก็ต้องเปล่าๆ ทำให้แจ้งโดยนายกายเท่านันเอง