วิสุทธิธรรมนอก ภาค 3 ตอน 2 (ตอนจบ) : หน้า 114/329

ประโยค - วิสุทธิธรรมนอก ภาค 3 ตอน 2 (ตอนจบ) - หน้าที่ 114 (คือคิดไปว่า "เราเป็นพระอรหันต์" ดังพระมหากษัตริย์อยู่ ณ อุจจางวากิล (วิหาร ?) ดังพระมหากษัตริย์พระอุจจางวากิล ณ ห้างนก (วิหาร ?) และองค์พระอุปสูญบรรดาองค์ที่เรือนเป็นที่ทำความเพียร ชื่อเรือนนิเปณณคณะ ที่จิตลดบรรพต จะนั่น (ต่อไป) นี้ เป็นการแสดงเรื่อง ๆ หนึ่ง ในความทะนงตัวของ สมณวิปัสสนากรบุคคลนั้น มีเรื่องเล่าว่าพระมหานาถท่านผู้ปฏิบัติภัทรจากฐานรูปหนึ่ง ชื่อ ชมมินนกเร อยู่ที่ลำคร ม (วิหาร?) เป็นผูให้เววาแก้กฐสูงส หมู่ใหญ วันหนึ่งท่านนั่งอยู่ในนั่ง (พัก) กลางวันของท่าน แล้ว รำพึงถึง (อาจารย์) ว่า "กิจแห่งความเป็นสมณะ ของพระมหากษัตริย์ ผู้อยู่ ณ อุจจาวกิล (วิหาร ?) อาคารซึ่งของพวกเรา ถึงที่สุดแล้วหรือ ยังหนอ" ก็เห็นความที่พระมหานาถเจนยังเป็นบุรุษเป็นอยู่ และ ทราบด้วยว่า "เมื่อเราไม่ไป ท่านจักทำการทั้งที่เป็นบุรุษเป็น แน่" จึงโลดขึ้นสู่ที่ข้างๆออก (ปล่อยไป) ลงในที่ใกล้พระเจ้า ผู้นั่งอยู่ ณ ที่นั่ง (พัก) กลางวัน กราบแล้วแสดง (อาจารย์) วัตร แล้วนั่งลงข้างหนึ่ง แล้วถูกพระเจริกทั่วว่า "อาโล่ ฮัมมินนะ ทำไมจึงมาไม่ใช่เราะ" ก็เรียนว่า มาเรียนถามปัญหา ดังนั้น ครั้นพระเจริญอนุญาตว่า "ถามเกิด อาโล่ เรู้งักกล่าวแเก้ให้"