วิสุทธิธรรมนเปล กาด ค ตอน ๒ (ตอนจบ) : หน้า 17/329

ประโยค - วิสุทธิธรรมนเปล กาด ค ตอน ๒ (ตอนจบ) - หน้้าที่ 17 ไม้หามไม่ ฉันใด เมื่ออุปทานบั่นธ ๕ มีอยู่ โวหารว่า 'สัตว์'ว่า 'บุคคล' มีมืจันเท่านั้นเอง เมื่อสำรวจจรรรมแต่ละส่วน ๆ ไปโดย ปรมณ์ชื่อว่าสัตว์อันเป็นวัตถุแห่งความเชื่อถือว่า 'เราเป็น' หรือว่า 'เป็นเรา' หมายไม่ โดยปรมณ์ดังแล้ว ก็มีแต่ภาพกับรูปเท่านั้นเอง ฉันนั่นเหมือนกันแล ทัศนะแห่งพระโฆษวารนั้นผู้เห็นอยู่อย่างนี้แหละ ชื่อว่า ยถกุต- ทสะแนะ ส่วนบุคคลใดจะยกถกุตทนะนั้นเสียด (ไป) ถือเอว่า 'สัตว์มี' บุคคลนั้นก็พึงชื่อว่านอนวคความหายสุข หรือว่าวาความไม่หายสุข ให้แก่ ตนเอง (คือ) เมื่อจะนอนวาความไม่หายสุขนี้ว่ากิลาไปในสัสตะ เมื่อ คำานวความหายสุข ก็จะตกไปในอุดมะ เพราะเหตุไร เพราะไม่มี สิ่งอื่นจะเป็นสิ่งติดตตามมันไป ดังนวมสิคติดตามมดลูก บุคคลนั้น เมื่อ ถือว่า 'สัตว์เที่ยง' ชื่อว่าล้ำหลังอยู่ เมื่อถือว่า 'สัตว์ขาดสุข' ชื่อว่าเลย ลงไป เหตุุนั้น พระผู้พะภาคเจ้านิจตรัสไว้ว่า "คุรงภิกขุทั้งหลาย เทวาและมนุษย์ทั้งหลายผูกกิจกิศจิต" (ความเห็นไป คือเห็นวิปลาส) ๒ อย่างกลุ่มรุม (ครอบงำ) แล้ว พวกหนึ่งล้าล้างอยู่ พวกหนึ่งเลย ลงไป ฝ่ายพวกมีอุษัฎ (คือปัญญา) ทั้งหลายย่อมเห็น (ความจริง) คุรงภิกขุทั้งหลาย ก็เทวดาและมนุษย์พวกหนึ่งล้าล้างอยู่เป็น อย่างไร คุรงภิกขุทั้งหลาย เทวาและมนุษย์ (พวกหนึ่ง) มีกพเป็น ที่ดี พอใจไอพฟ บันทึกใจในภาพ เมื่อธรรมเพื่อความดับแห่งภาพ อันเราสงสัยอยู่ จิตของเทวาและมนุษย์นั้นไม่แล่นไป (ตาม