ปร่ามโคลง - วิสุทธิวิมารพล ปะ ตน ๒ (ตอนจบ) : หน้า 90/329

ปร่ามโคลง - วิสุทธิวิมารพล ปะ ตน ๒ (ตอนจบ) - หน้า 90 ถูกปลายมิถิ่มกัตไปพลัน อึ่งนี้ (สังขาร) ธรรมทั้งหลายเกิดแล้ว ความแตกดับร่วงล่วงธรรมทั้งนั้นไว้ มันจึงมี ความแตกทำลายเป็นธรรมดา (ในตัวมัน) ไม่ ปนกันธรรมก่อน ๆ มันมาโดยไม่เห็น แตกดับแล้วก็ถึงซึ่งความไม่ เห็น มันเกิดขึ้นและเลื่อนไป ดังความคิดขึ้น แห่งสายฟ้าในอากาศ นะนั้น [ธรรมดารูป] พระโอวาทรับมงั้นสู้อีลักษณ์ในรูปทั้งหลาย มีอาหารถูป เป็นดั่งอย่างนี้แล้ว ยกขึ้นสู่อีลักษณ์ในธรรมครูปอีก รูปร่อคือเกิดขึ้นจำเดิมแต่วิ่งกับต่างชนิดเช่น เหล็ก โลหะ (ทอง แดง) ดีบุก ตะกั่ว ทอง เงิน มุกดา มณี ไพฑูรย์ สังข์ สิลาน (หินสี) ประพาห ทับมิด แก้ลาย แผ่นดิน หิน ภูษา หญ้า ไม้ฆ่า ไม้เทา อันเป็นรูปแบบ อย่าไม่เนื่องค้องอินทรีย์ ชื่อวาธรรมรา- รูป ธรรมดารูปนั้น ย่อมปรากฏแก่พระ โอวาทนี้ โดย (ตัวอย่าง) ยอดต้นโอคเป็นดั่ง อันยอดโอค (นั่น) แรกทีเดียวก็เป็น (ปุ่ม) * องกุ ในทื่นี้ ถ้าเปล่า ว่า ความเข้าใจของเราก็ไปว่า มันแตกขึ้นจากเด่า จาก โคน ต่อไปก็เป็นลำต้น แต่ความที่ท่านกล่าวว่า ไม่มีอะไรแสดงวาแตกเป็นลำต้น ว่าแต่เรื่องแตก เป็นใบงนตลอด ด้วยเหตุนี้ จึงแปล องกุตรงนี้ "ยอด" จะได้เข้ากับความหมายว่า "แตกยอดแล้วก็แตกใบ"