ประโยคศ - วิชญธรรมแปล ภาค ๓ ตอน ๒ : หน้า 152/329

ประโยคศ - วิชญธรรมแปล ภาค ๓ ตอน ๒ (ตอนจบ) หน้าที่ 152 ไปด้วยอำนาจความยุติธรรม มี่ถือว่ากิริยธรรมมิพนเป็นบรรธรรม เป็นต้น คำที่เหลือในบทนี้นี้ มีความอันตรธานทั้งหมดและ อาณานาปูสนาญ จบ [นิพพาทนา ปสนาญ] พระโธวาวัน เห็นผงสังขารโดยเป็นโทษอยู่โดยนั่น ย่อม เมื่อหน่าย เอม่งระ อาณานาปูสนาญในสังขารคังคแตกอยู่ทั่ว ๆ ไปในภ กำเนิด คติ วิญญาณ จิตติ และสัตตวา ทั้งปวง เปรียบประดุจอสุวรรณ- ราชาหลังผู้ภิรมย์อยู่ที่ชิงจิตรกุฏ (ในหิมพานต์) ย่อมไมนิยมยินดี ในบ่อ (น้ำครำ) โสโครกข้างประตูหมู่บ้านคนฉันถลำ ยินดีนักแต่ ในมหาสะท้อน ฯ เท่านั้น ฉันใดฉันนั้น แมพระโธราวงสน์ ก็ฉันนั้น เหมือนกัน ย่อมไม่ยินดีในสังขารอันใด ๆ - ซึ่งมิใช่อื่น คนเห็นชัดเจนแล้ว ย่อมยินดีแต่ในอุปสรรค ๓ เท่านั้น (ทั้งนี้) เพราะประกอบด้วยความเป็นผู้มีความวานเป็นที่ดี ด้วยความยินดีใน ๑. ปรามฤทธิมินิพพาน ไม่พนอธิบาย ทิฏฐิธรรมมิพนาน พาหนะความเอาคำสำคัญของเขติโรธ หรือเรียกลั่นว่าว่า นิโพธิ เขาเป็นนะเบือนในปัจจุบัน เข้าใจเนื่องมาดเต็มปราณปท ปฏิมากว่า "นิพพานิ ปรม วฑฺฒิ พุทธา พระพุทธทั้งหลายกล่าวว่าพานว่าป็นพรหมธรรม" น่าจะมีถ้อยอารย์อธิบายว่า พานในอันนี้ ก็คือทิฏฐิธรรมพานั้นเอง ความเห็นอย่างนี้เรียกว่า ปรมฤทธิมินิพพานจิต (เห็นว่าทิฏฐิธรรมพานเป็นบรรธรรม) เช่นนั้นระงัง ๒. ปกกกา ดูจริงอรรถหน้า ๑๑๐