วิญญาธรรมภาค ๓ ตอน ๒ (ตอนจบ) : หน้า 188/329

ประโยคสรร - วิญญาธรรมภาค ๓ ตอน ๒ (ตอนจบ) หน้าที่ 188 รู้จักกันทั้งหลายว่า มันไม่เที่ยง เป็นทุกข์ เป็นอนัตตา ด้วยอำนาจ ใครลักษณ์แห่งพระโโยดิ ดั่งการจำว่าเป็นโคหลงต่อส่วงขึ้น ภูต- ปัญญาณ ญาณเวลา (เกิดความ) กลัวขึ้น มูฏิวัฏฐมตา ดังความที่อยากจะทิ้ง (โคหลง) ไป โคครูญ ดั่งการทิ้ง (โคหลง) มรรค ดั่งการหนี ผล ดั่งการหนีไปยังสถานที่ไม่มีภัย [ยักษี] อุปมาข้อว่า ยักษี ต่างวารผู้หญิงสำเร็จความอยู่ร่วมกับยักษ์ ตอนกลางคืน (คือดึก) นางยักษ์นั่นรู้ว่าหลับแล้ว ก็เปบ้าชาดรับ (คือป้าช้าหีเขานาคพบไปทิ้ง ๆ ไว้ ไม่ฝังไม่เผา) กินเนื้อนมนุษย์ เขา (รู้สึกตัวขึ้นไม่เห็นนางยักษ์ แกล้งใจว่ามันไปไหน จึงตามหาก็พบ นั่นกำลังกินเนื้อนมนุษย์ รู้ความที่มันเป็นนางนมนุษย์แล้ว จึงคิดว่าจะ ต้องหนีไปสละก่อนที่มันจะดำ (คิดแล้วก็คิดวาม) กลัว รีบหนีไป ยังอยู่ในที่ปลอดภัย [ประเทบความ] ในอุปมานั้น กายยึดถือบันฑลหลาย ว่าเป็นเรา เป็นของเรา เป็นดังการอยู่ร่วมกันของยักษ์ ถามเห็นใครลักษณ์แล้วรู้ความที่ขึ้นสม ทั้งหลายเป็นของไม่เที่ยงเป็นต้น ดังการเห็น (นางแปลก) กำลังกิน เนื้อนมนุษย์อยู่ในป่าช้า แล้วรู้ว่ามันเป็นนางยักษ์ ภูดูปฐฐาน ดัง การที่ (เกิด) กลัวขึ้น มูฏิวัฏฐมตา ดังความอยากจะหนี โคครู ดั่งการทิ้งป่าช้า มรรค ดั่งจิรหนีไป ผล ดั่งการยังอยู่ในที่ไม่มีภัย