มนุษย์ศาสตรในพระไตรปิฎก : หน้า 100/373

อายุขัย 5,000 ปีก็มีอายุเพียง 2,500 ปี บางพวกก็เหลือ 2,000 ปี ต่อมาอภิชฌาคือ โลภอยากได้ของคนอื่นและพยาบาทปองร้ายก็แพร่หลาย บุตรของ มนุษย์ที่มีอายุขัย 2,500 ปีก็มีอายุเพียง 1,000 ปี ต่อมามิจฉาทิฏฐิก็แพร่หลาย บุตรของมนุษย์ ที่มีอายุขัย 1,000 ปีก็มีอายุเพียง 500 ปี ต่อมาธรรม 3 ประการคือความกำหนัดที่ผิดธรรม (ไม่เลือกว่าเป็นแม่ ป้า น้า อา เป็นต้น)ความโลภรุนแรงความกำหนัดผิดธรรมชาติ (พอใจใน ชายกับชาย และหญิงกับหญิง)ก็แพร่หลาย บุตรของมนุษย์ที่มีอายุขัย 500 ปีก็มีอายุเพียง 250 ปี บางพวกก็เหลืออายุเพียง 200 ปี จากที่กล่าวมานี้คือยุคกลางซึ่งเป็นยุคที่โลกและมนุษย์เสื่อมลงมาเรื่อย ๆ จากเมื่อก่อน คนมีอายุ 80,000 ปี ก็ลดลงมาจนเหลือเพียง 250 ปี บางพวกก็มีอายุเพียง 200 ปี ต่อไปจะ กล่าวถึงโลกและมนุษย์ในยุคสุดท้ายซึ่งจะเป็นยุคที่เสื่อมจนถึงที่สุดและกลับเจริญขึ้นอีกครั้ง 3.) โลกและมนุษย์ในยุคสุดท้าย ในยุคนี้อกุศลธรรมเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆคือ การไม่เกื้อกูลในบิดา มารดา ในสมณะ ใน พราหมณ์ การไม่อ่อนน้อมต่อผู้ใหญ่ในสกุลก็แพร่หลาย บุตรของมนุษย์ที่มีอายุขัย 250 ปีก็มีอายุ เพียง 100 ปี อกุศลธรรมในยุคนี้ก็จะเพิ่มมากขึ้น ทำให้อายุและวรรณะของมนุษย์เสื่อมถอยลง ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมนุษย์มีอายุขัยเหลือเพียง 10 ปี หญิงสาวอายุ 5 ปี ก็มีสามีได้ อาหารที่ เลิศที่สุดในสมัยนี้คือ หญ้ากับแก้ ยุคนี้กุศลกรรมบถ 10 จักหายไปหมดสิ้น อกุศลกรรม 10 จักรุ่งเรือง ผู้คนจะไม่มีจิต คิดเคารพยำเกรงว่า มารดา บิดา น้า ป้า อา ภริยาของอาจารย์ ภริยาของครู โลกจะเจือปนกัน เหมือนสัตว์ เช่น แพะ ไก่ แกะ สุกร จักมีความอาฆาต พยาบาท มุ่งร้ายกันคิดฆ่ากันอย่างรุนแรง แม่คิดต่อลูก ลูกคิดต่อแม่ เป็นต้น ในยุคนี้จะเกิดสัตถันตรกัปคือ กัปที่โลกพินาศเพราะคนฆ่าฟันกันตายใน 7 วัน กล่าว คือ คนจะฆ่ากันและกันเพราะคิดว่าเป็นสัตว์ แต่จะมีคนกลุ่มหนึ่งสลดสังเวชในการฆ่ากันเอง จึง หนีไปอยู่ในป่าดง ใช้รากไม้และผลไม้ในป่าเป็นอาหารเลี้ยงชีพอยู่ตลอด 7 วัน เมื่อพ้น 7 วันแล้ว พวกเขาพากันออกจากป่าดง แล้วต่างสวมกอดกันและกัน ดีใจร่าเริงที่รอดชีวิต จึงตั้งใจทำกุศล กรรม ละเว้นจากการฆ่าสัตว์ บำเพ็ญกุศลกรรม อายุมนุษย์จึงยืนขึ้นเรื่อย ๆ จนถึง 80,000 ปี 1 หญ้ากับแก้ เป็นธัญชาติชนิดหนึ่งใน ธัญชาติ 7 ชนิด คือ ข้าวสาลี, ข้าวเปลือก, ข้าวเหนียว, ข้าวละมาน, ข้าวฟ่าง, ลูกเดือยและหญ้ากับแก้ บทที่ 5 ม นุ ษ ย ศ า ส ต ร์ ในพระไตรปิฎก DOU 89