การใช้สมาธิของอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ : หน้า 297/373

คำสอนของพระราชภาวนาวิสุทธิ์และคุณยายอาจารย์มหารัตนอุบาสิกาจันทร์ ขนนกยูงที่กล่าว มาแล้วว่า เมื่อคิดไม่ออกก็ให้ออกจากความคิดทำจิตให้สงบแล้วจะพบทางออก 10.5.2 การใช้สมาธิของ อัลเบิร์ต ไอน์สไตน์ จากประสบการณ์ของไอน์สไตน์ทำให้เขาตระหนักว่า เพียงแค่การอ่านและการคิดนั้น ไม่เพียงพอต่อการค้นพบกฎหรือทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์ แต่ต้องอาศัยการหยั่งรู้ด้วยจิตคล้ายๆ กับพุทธิปัญญาญาณ ครั้งหนึ่งไอน์สไตน์ กล่าวสุนทรพจน์ในที่ประชุมใหญ่ของนักวิทยาศาสตร์โลกว่า “ภารกิจอันสำคัญยิ่งของนักฟิสิกส์ก็คือ การแสวงหากฎหรือทฤษฎีที่ตรงกับความเป็นจริงแห่ง สากลมากยิ่งขึ้น มันไม่มีวิธีการทางคำนวณหรือตรรกศาสตร์ใด ๆ ที่จะนำไปสู่กฎหรือทฤษฎี สากลเช่นที่ว่านี้ได้นอกเสียจากการหยั่งรู้ของจิตเท่านั้นซึ่งมีพื้นฐานคล้ายๆ กับพุทธิปัญญาญาณ” บางครั้งเขาก็บอกว่า “สิ่งมีค่าอย่างจริงแท้ คือ การหยั่งรู้” (The only real valuable thing is intuition) ไบรอัน โจเซฟสัน (Brian Josephson) นักฟิสิกส์รางวัลโนเบล ปี พ.ศ. 2516 กล่าวไว้ เช่นเดียวกันว่า “ผมได้ค้นพบความลับบางอย่างซึ่งฟิสิกส์ไม่สามารถให้คำตอบได้ ผ่านการนั่ง สมาธิ” ขณะทำงานไอน์สไตน์จะมีสมาธิสูงมาก มีใจจดจ่ออยู่กับงานโดยไม่วอกแวกไปสนใจ สิ่งอื่น มีเรื่องเล่าว่าวันหนึ่งขณะที่ไอน์สไตน์กำลังง่วนอยู่กับการคิดสูตรทางฟิสิกส์เกิดเสียงระเบิด ดังขึ้นอย่างรุนแรงด้านนอก เพื่อนนักวิทยาศาสตร์พากันขวัญเสีย ในขณะที่ไอน์สไตน์บอกว่าไม่ ได้ยินเสียงระเบิดนั้นเลย เมื่อครั้งที่ไอน์สไตน์ค้นพบทฤษฎีสัมพัทธภาพทั่วไป เขาขังตัวเองอยู่ ในห้องทำงานถึงสองสัปดาห์ ในที่สุดวันหนึ่งเขาก็เดินลงมาจากชั้นบน ยื่นกระดาษสองแผ่นให้ ภรรยาดู แล้วบอกว่า นี่ไง ทฤษฎีสัมพัทธภาพ ในเวลาคิดปัญหายากๆ ไอน์สไตน์จะใช้วิธีเดินไปเดินมาอย่างมีสมาธิคล้าย ๆ กับการ เดินจงกรม บาเนส ฮอฟมันน์ นักฟิสิกส์ที่เคยร่วมงานกับเขาเล่าว่า.... ไอน์สไตน์จะเดินกลับไป กลับมา โดยใช้มือบิดผมสีเทาที่ยาวฟูของตัวเองเล่น... ท่าทีเคลิ้มฝันเหมือนกำลังตกห้วงภวังค์ จะปรากฏขึ้นในสีหน้าของเขา... คิ้วไม่ขมวดมุ่น คงมีแต่เพียงการสื่อสารภายในที่สงบเท่านั้น เวลาผ่านไปเรื่อย ๆ แล้วทันใดนั้นไอน์สไตน์ก็หยุดเดิน ใบหน้าผ่อนคลายลง ปรากฏเป็นรอยยิ้ม อันนุ่มนวล เขาได้พบวิธีการแก้ปัญหาแล้ว สม สุจีรา (2550). “ไอน์สไตน์พบ พระพุทธเจ้าเห็น” หน้า 116,117,120,123,130. 286 DOU สรรพ ศ า ส ต ร์ ในพระไตรปิฎก