การพัฒนาจิตใจและเศรษฐกิจในสังคม : หน้า 164/373

เป็นต้นแบบแก่คนอื่นในสังคม โดยการสนับสนุนสิ่งที่เขาขาดอย่างเหมาะสมต่อกลุ่มคน และให้ใน โอกาสอันสมควร 2.2) พัฒนาจิตใจหรือศีลธรรมของประชาชนโดยใช้กุศลกรรมบถ 10 อันเป็นมาตรฐาน ของคนดีในยุคนั้น การพัฒนาประเทศนั้น จะต้องพัฒนาเศรษฐกิจควบคู่กับจิตใจเสมอ การพัฒนานั้นจึง จะส่งผลยั่งยืน ขาดสิ่งใดสิ่งหนึ่งไม่ได้เปรียบเสมือนไม้ 2 ท่อนที่วางพิงกันไว้ หากเอาอันใดอัน หนึ่งออกอีกอันหนึ่งก็ต้องล้มไปด้วย กล่าวคือ หากมุ่งเฉพาะเรื่องเศรษฐกิจไม่นำพาเรื่องจิตใจ คือศีลธรรม คนก็จะขาดคุณภาพเพราะอำนาจกิเลสที่ไม่มีศีลธรรมควบคุม ส่งผลให้เกิดปัญหา ต่าง ๆ มากมาย เช่น การคอร์รัปชัน เป็นต้น อันจะเป็นเหตุให้เศรษฐกิจย่ำแย่ไปด้วย แต่หาก พัฒนาเพียงศีลธรรมไม่ส่งเสริมเรื่องเศรษฐกิจ คนก็จะอดอยากและความอดอยากนี้ ก็จะ กดดันให้คนทำผิดศีลด้วยการลักขโมย เป็นต้น ศีลธรรมก็ไม่อาจจะตั้งอยู่ได้เช่นกัน 3. การแก้ปัญหาและปกครองประเทศนั้นเป็นงานใหญ่ พระราชาไม่อาจจะทำเพียง ลำพังได้ จำเป็นจะต้องสร้างและพัฒนาทีมบริหารขึ้นมาจากกลุ่มคนระดับบน 4 กลุ่ม ซึ่งเป็นผู้ มีอิทธิพลในสังคม 3.1) การสร้างทีมนั้นใช้การ “ให้เกียรติ” ซึ่งเป็นสิ่งที่คน 4 กลุ่มนี้ขาดและต้องการ วิธี การให้เกียรติของพระราชาคือ การเชิญคนทั้ง 4 กลุ่มนี้มา แล้วขอความเห็นชอบและขอความ ร่วมมือในกิจการต่าง ๆ ที่จะต้องจัดทำ 3.2) การพัฒนาทีมบริหารนั้น ทำได้ด้วยการที่พระราชาต้องเป็นแบบอย่างที่ดี เพื่อให้ เขาปฏิบัติตาม เช่น การที่พระราชาบริจาคทานแก่พสกนิกรนั้น ก็เป็นแบบอย่างให้แก่คนทั้ง 4 กลุ่มนี้ ซึ่งเป็นผู้ที่มีทรัพย์มากทำตามด้วย ด้วยวิธีการนี้ จะทำให้ใจของผู้นำประเทศและทีม บริหารกว้างขวางครอบคลุมทั้งประเทศ เท่ากับเป็นการป้องกันการหาทรัพย์โดยมิชอบไปในตัว ซึ่งจะส่งผลให้พสกนิกรเป็นสุขกันทั่วหล้า บทที่ 6 รัฐศาสตร์ในพระไตรปิฎก DOU 153