วาจาในพระพุทธศาสนา : หน้า 2/356

ประโยคศ- มังคลัตถทีปนีแปล เล่ม ๒ หน้า ๒ ชื่อว่า วาจา. อรรถากถาแห่งรูปภาคว่า " สําหรับชาติใด อันเขาพูดคุย เหตุนัน สําหรับชาตินั้น ชื่อว่า วาจา. สําหรับชาติใด อันเขาเปล่ง เหตุนัน สําหรับชาตินั้น ชื่ว่า วาจา. การเปล่งอำ คำว่า คำว่ากเป็นทาง. ถ้อยคำนันด้วย เป็นทางด้วย แห่งเหล่าชนผู้ประสงค์จะทราบเอง และประสงค์จะให้ผู้อื่นทราบเนื้อความ แม้เพราะเหตุนัน ชื่อว่า พย๎โย." อรรถากถาแห่งมูวามุฬาอันว่าคำเป็นทางว่า " คำเป็นทาง ชื่อว่า พย๎โย. จิงอยู่ วาจาเท่านั้น เป็นทางของชนทั้งหลายผู้งิอ ทิฎฐานุดี [คือเป็นตัวอย่าง] แมของชนเหล่านี้ ท่านจึงเรียกว่า พย๎โย" อาความศัพท์เป็น พย๎โยในพระปศพัทหนปลาย ด้วยสูตร ในสํานทนติปกรณ์ ตอบว่าด้วยสนธิบัญ๎ว่า " วาจา โพล ย ปด [เปล่งจากคำพึเป็น พย๎ู ในพระปศพัท] ก็ได้ ด้วยมหาพฤทธิ์ ก็ได้. บทว่า เอตํ คําว่า "เทพดา ท่านจึงถือว่า " พาพุจึงจะ ๑ ศิลปะ ๑ วันทีศึกษาแล้ว ๑ วาจาสุขิต ๑ กรรม ๑ อย่างนี้ เป็นมงคลอย่างสูงสุด" ความสงบเรียบร้อยในกามที่ ๓ นี้ เท่านั้น ส่วน ความผิดการในกามที่ ๓ นี้ ดังต่อไปนี้: ๑. อุทสาสิน ๔๕๒. ๒ สมุท ๒/๒๓.