ธรรมะการพูดที่สุภาพ : หน้า 168/356

ข้อความที่อ่านได้จากภาพเป็นภาษาไทย มีเนื้อหาดังนี้: ประโยค ๔ – มังคิดที่เป็นเปล่า เล่ม ๒ – หน้า Page 168 "บุคคลพึงกล่าววาจาที่เป็นเครื่องไม่ทำตนให้เดือนร้อน และไม่เป็นเครื่องเมียเบียนผู้อื่น เท่านี้เอง เป็นสุภาพดี๋ย" [แก้ถอรรถ] บรรดาบทเหล่านั้น กล่าว ว่า น ตาย ย คือ ไม่พึงให้เดือดร้อน เพราะวิโสธร. กล่าว น วิไสยย คือ จะเปล่ง (วาจา) ก็ไม่พึงเมียเบียนกันและกัน. สองบทว่า สา เว วาจา คำว่า วาจานั้น เป็นสุภาพดีโดยส่วนเดียวแท้. [๒๒๑] ส่วนผู้อื่น เจรจาก็เพื่อประโยชน์ ผู้นั้น ชื่อว่า อัมมวาที. องนี้ ผู้พูดไม่เป็นธรรม ชื่อว่า ยังพระศรีธรรมได้นครธาน. ด้วยเหตุั้น พระผู้พระภาค จึงตรัสไว้ในเอกนิมนต์ อังครตะไนกว่า “ภิกษุทั้งหลาย ภิกษุเหล่านั้นแม้ใด แสดงธรรมว่า ‘เป็นธรรม, ภิกษุแม้เหล่านั้น’ ชื่อว่า ปฏิบัติไม่เป็นประโยชน์ก็ออก แก่ชมมาก เพื่อไม่เป็นสุขเสนมาก เพื่อความพิษ เพื่อให้เป็นประโยชน์ เพื่อทุกร้อน แก่ชนทั้งหลาย ภิกษุเหล่านั้น ชื่อว่า ประสบสิ่งมีไม่เป็นบุญแม้เป็นมาก ภิกษุเหล่านั้น ชื่อย่างพระสัทธรรมให้อัณฑราน’ เพราะฉะนั้น ละ สัมผัปปลาย กล่าวอธิษฐานว่า “กามไม่เป็นธรรมเสมอ แล้ว ควรทำการกล่าววาจาไม่พูดเอื้อ กล่าวอึกอาการกล่าวคำเป็นธรรมเท่านั้น. ๑. อง. เอก. ๒๐/๒๕