การประพฤติและความเป็นใหญ่ในครอบครัว : หน้า 323/356

ประโยค ๑ : มังคลิตี้ เมียวเมินทาสและกรรมรงเป็นดังว่านั้น." ด้วยว่า ชนข้างเคียงทั้งหมด ยอมดูหมิ่นชนคือศรีผู้กล้าสมคุณผู้หมิ่น แล้วโดยแท้ [ไม่ประพฤดินอกใจ] ในฐานะที่ ๑ ว่า อนุตติยาย นี้ พึงทราบวินิจฉัยดังนี้ : สามี ล่วงเกินภายนันแล้ว บำเรอภักดิ์อสนภายนอก ชื่อว่า ประพฤติ ล่วงรีบนัน เนื่องประใน เขาไม่ได้คัด ย่อมโกรธ, เมื่อสามีวางทิพย์ไว้ในมือ แล้ว มอบเรือนครัวให้ด้วยว่าจะ "หล่อนจงทำตามชอบใจของ หล่อนเกิด," ความเป็นใหญ่ทุก ๆ อย่าง ย่อมเป็นอันชื่อวาสมมอบให้ แล้ว, ด้วยการทำอย่างนั้น ก็ tra nงานมีกิจกรรมและวาสิทธรรมเป็นต้น. แม้ที่สามีตั้งอยู่ในเรือนนั้นแล้วจงจัด ย่อมไม่เป็นภาระของกุลสตรี (สตรี ในสกุล) เป็นภาระของสามีผู้เดียว ; แต่สมบัติที่สามามาหาได้แต่การ งานนั้น ย่อมเป็นของอันภิรันจะ จะต้องเก็บทำเป็นอันคุ้มครอง ด้วยดี. เพราะฉะนั้น พระอรรคถากาย เมื่อจะแสดงการบอกความ เป็นใหญ่่อันสมควรแก่สตรีแม่เรือน จึงกล่าวว่า ภูติคเกษ วิสุทฺโธ.