มั่งคลัดที่เป็นเปล เล่ม ๒ - หน้าที่ 234 : หน้า 234/356

ประโยค๔๒- มั่งคลัดที่เป็นเปล เล่ม ๒ - หน้าที่ 234 ตั้งวะารกันแล้ว เนื้อตัวหนึ่งถึงวะะ ยอมนิอยู่ ใน ส่วนข้างหนึ่ง พระราชาทรงเนื้อตันแล้วทรงถือเอา ภายหลังวันหนึ่ง วาระของเนื้อตันนั้นก็ธรถึงแล้ว ก็เป็นวันนั้น พระราชเสด็จไปเองที่เดียว ทรงเริ่มที่จะยิงแล้ว เนื่อนั้นจะทำเม็ดตา ให้เป็นปรจิรก (เป็นเนื้อหน้า) ได้ยืนอยู่แล้ว ด้วยอาณภาพ แห่งเม็ดตาของเนื้อตันนั้น พระราชไม่อาจจะปล่อยลูกครไปได้ ทรงขังบังคับ ตรัสว่า "บุญนี้แม่เป็นท่อนใบบำไม่มิจิต ยังรู้คุณของ เจ้าก่อน เราเมเป็นมนุษย์มิจิต ก็ไม่รู้คุณของเจ้า เจ้าจอดโทษ แกเรา เราให้อภัยแก้อ่ะล่ะ" พระโพสัตย์ มหาราช พระองค์พระราชทานอภัยแก่ บ่าวพระองค์ก่อน ส่วนเนื้อตันในอุทยานนี้ จักทำอย่างไร ? พระจา. เราให้เอายี่แม่เก่ามู่เนื้อนั้น พระมหาสัตว์ ให้พระราชพระราชทานอภัยแก่สัตว์ทุกตำวว คือเนื้อในป่า นกที่บินไปในอากาศ และปลาที่ว่ายไปในแม่น้ำ แล้ว ให้พระราชดำรงอยู่ในสัตว์ ๕ อย่างนี้แล้ว จึงกล่าวา "มหาราช ธรรมาคพระราชาทละกระติดอดิ ไม่ทรงยั้งราชธรรม ๑๐ ให้กำริบ ครองราชสมบัติโดยธรรมิงควร" ดังนี้แล้ว เมื่อจะเเสดงราชธรรม ๑๐ ได้กล่าวว่า ๒ คำกว่า [๒๒๓] "ขอพระองค์จงพิจารณาเห็นธรรมอัน เป็นกุศล ซึ่งตั้งอยู่ในพระองค์ เหล่านี้คือ ทาน ๑ ดี ๑ บริจาค ๑ ความเป็นผู้ชื่อร่อง ๑