การบำรุงมารดาบิดาในพระพุทธศาสนา : หน้า 212/356

ประโยค๔๕- มั่งคีดที่เป็นเปล เล่ม ๒ หน้าเท่า ๒๑๒ สัทธาไทยให้คนไป, ภิกษุนี้ต้องทุกฺฺฺณ. อรรถกถาจีกวับนะว่า "พิฺฺฺฺงทรามวิจฉัยในว่า น จ ภิกขุว สุตฺฺฺยานี้, ภิกษุเมื่อให้ (ส่งของ ๓ คน)แก่หมู่ญาติ นอก (จากมารดาเบญ) นั้น ชื่อว่า ย่อมทำสาธารไทยให้ดกไปโดย แท้. ส่วนมารดาบิดา แม้คำว่าด้วยในราษฎร์แล้ว ยังปรารถนา (ปฏิภาณ) อยู่ ภิกษุพึงให้." น้อนมานอรรถกถา"กุลลูกกสาขาบาวว่า "ถึกฤษณืเมื่อให้ผล ก็ดี ดอกไม้ก็ได้ อันเป็นของ ๆ คนเก่ามารดาบิดา นำไปให้ของดี ให้คนอื่นนำไปให้ดี เรียกมาให้องดี ในคนอื่นเรียมาให้อย่างเดียว จึงวร. บรรดาอุตตาหนั้น เมื่อจะให้ดอกไม้ ให้เพื่อนซาภระรัติ- ตรีแท่นนั้น จึงครร. แต่ให้แก่ใคร ๆ เพื่อประโยชน์แก่การประดับ หรือเพื่อประโยชน์แก่การบูชาวัตถุมงคลิลง์เป็นต้น ไม่ครร. อนุฏฺฺฺฺกวีวิมวิกวีนทว่า "ให้สังของแก่มารดาด้วยคติว่า 'ท่านทั้ง ๒ บัญขายสิ่งของนี้ส่งชีพ.' ย่อครร, แต่อาสิงของแก่หมูญาติจากันนั้น ให้เป็นของย่อมเท่านั้น จึงครร." [๒๐๕] เพราะฉะนัน่น แมกุฏิกิจควรบำรุงมารดาบิดานั้นแท้ โดยนัยตามที่กล่าวแล้ว. แม้ในบาศ พระผู้มีพระภาคตรัสไว้โดยไม่เปลกนว่า "มามติโดยปิฏกาน" แต่การบำรุงใดที่พระอรณวก- รัยยังหลาดล่ำไว้ ด้วยความแห่งคุณลัศในที่สุด (แห่ง