ความโศกและเหตุแห่งความตายในพระพุทธศาสนา : หน้า 16/356

ประโยค ๔– มังกรตัวนี้เป็นแผล เล่ม ๒ หน้า ๑๖ "ความโศกที่สามารถให้เกิดน้ำตา ภายในของพราหมณ์นั้น น่าจะมี (เป็นแน่) ซึ่งถามถึงเหตุแห่งความโศกนั้น. แก้กล่าวคำเทพดา บอก แล้วถามว่า "ข้าพเจ้าได้ยินคำนี้ จึงสร้างโศก ท่านบัญญัติ อะไรหนอ จะเป็นเหตุแห่งความตายของข้าพเจ้าแลรึ ?" พระโพธิสัตว์ใคร่ครวญดู ครุ่นคิดทั้งหมดได้ด้วยญาณ คือความเป็นผู้ลดในอญาณของตนที่เดียว จุดเห็นอยู่ด้วยตาทิพย์. จึงถามว่า "พราหมณ์ ในบุญของท่านั้น มีมัติฏูไหม ?" พราหมณ์: มี ท่านบัณฑิต. เสนกา. ในเวลากินอาหารเช้านี้ ท่านกินสัตว์อะไรหนอ ? พราหมณ์: ที่โคนไม้ในป่า. เสนกา. ท่านกินสัตว์ดูแล้ว เมื่อจะไปดำน้ำ ผูกปากถุงหรือเปล่า? พราหมณ์:ไม่ได้ผูก. เสนกา. ถ้าอย่างนั้น ข้าพเจ้าเข้าใจว่า ในเวลาที่ท่านไปดำ้น้ำ มุ่งตัวหนึ่งได้ลื่นสัตว์ จึงเลื่อนเข้ามา, วันนี้ ถ้าท่านจับพักในระหว่างทาง, เมื่อจะกิสัตว์ในเวลาคืน จักสอดมือเข้าไปในถุง เมื่อเช่นนั้น ท่านก็จักถูกงัดมือออกมาด้วยมืออีก, นี่เหตุแห่งความตายของท่าน; ถ้าท่านจับไปถึงเรือนในวันนี้, ภรรยาของท่านก็จักสอดมือเข้าไปเพื่อหยิบของในถุง, เมื่อเช่นนั้น นางก็จักถูกงัดมือออกตาย, นี่เหตุแห่งความตายของนาง; เทพกล่าวว่ามังนั้น หมายถึงเหตุนี้; เพราะฉะนั้น ท่านงกถุงนี้ลงในท่ากลางบริษัท แล้วแก้ถุง"