ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค๔ - มังคลัดทีปิ่นเปล ไปแล้ว - หน้าที่ ٢๗๔
ร้อนอย่างยิ่งที่ปรกหลานนั้นทำแล้ว จึงตรัสถามที่ ว่า
"เมื่อข้าวและน้ำมาก เมื่อชุปโภชนะอันหมู่
ญาติขึ้นไปตั้งไว้แล้ว ญาติกินไว้ ร ของปรต
เหล่านั้น ย่อมไม่ระลึกถึง เพราะกรรมของ
สัตว์ทั้งหลายเป็นปัจจัย."
[แก้รรจ]
บรรดาเหล่านั้น ท้าวา ปฐฒ ได้น้อย คือน้อย. เพราะ
ท่านอาเทศ พ อักษรให้เป็น ป อักษร.
ทว่า อนุปนามภู ได้แก้ เมืองของกินและของดื่ม (มีอยู่).
ทว่า ชูชโณชน์ ได้แก้ เมื่อของเดี๋ยวและของลื่น.
ทว่า อุปฐิด คือ อันหมายญาติเข้าไปงไวแล้ว คือ จัดแจง
ไว้แล้ว ได้แก ตระเตรียมไว้.
ทว่า โกวิ ความว่า มารคดี บิดกดี บุตรดี ของสัตว์
เหล่านั้น คือผู้เข้าถีบเผรติวิษ ย่อมไม่ระลึกถึง.
ถามว่า "เพราะเหตุไร?" ตอบว่า "เพราะกรรมเป็นปัจจัย
คือ เพราะกรรมคือความตระหนี่มือนั้นห้ามข้องขวางและนำเป็นต้นเป็น
ประเภทอันตนทำแล้วเป็นเหตุ. จริงอยู่ กรรมมัน ของสัตว์เหล่านั้น
ย่อมไม่ใหญ่อดีมากระลึกถึง ดังนี้แล.
[๒๒๓] บัดนี้ พระผู้พระภาค เมื่อทรงสรรเสริญท่าน
ที่พระราชถวายอุทิศให้ญาติทั้งหลายผู้งดงับไปแล้ว จึงตรัสถาม
ที่ ๑ ว่า