นิทานแพะสมกับการหลอกลวง : หน้า 72/356

ประโยค ๔ – มังคลิดถีนี้เป็นแปล เล่ม ๒ – หน้าที่ 72 [เรื่องสนู้งจิงออกชื่อปฏิมงสะ] (๑๓๐) คงใส่ศัพท์มา ในอดีตกาล ฝูงแพะหลายร้อยตัว อยู่ใกล้ถิ่นหญ้าในเมืองประเทศ ในระหว่างแพะเหล่านั้น นางแพะตัวหนึ่ง ชื่อเมนทามาตา เป็นสัตว์ตัวฉลาดหลักแหลมในอุบาย สนู้งจิงออกชื่อปฏิมงสะกับภริยา ชื่อเธอในตำแหน่งหนึ่ง ไม่ ไกลจากสถานที่อยู่ของฝูงแพะเหล่านั้น สนู้งจิงออกนั่นพร้อมทั้งภริยา ได้กินแผลกินเสียเป็นอันมาก ด้วยอุบาย ปรารถนาจะกินนางแพะ มีชื่อว่าเมนทามาตานี้อีก จึงกล่าวภายหลังว่า “แถลง (ทำนี้) เป็นเพื่อนกับนางแพะนั้น เมื่อเกิดความคุ้นเคยกันแล้ว ขึ้นกันตอน ลงว่าตาย แถงเข้าไปหานางแพะนั้นแล้วบอกว่า “ผัวของข้าพเจ้า ตายเสียแล้ว ทั้งข้าพเจ้าไม่มีมีพี่งู ยกท่านเสีย ผู้อื่นที่เป็น ญาติของข้าพเจ้าไม่มี มาเกิดไปด้วยกัน เราก็ช่วยกับทำธุรกิจ (ศพ) ของเขา ดั่งนี้แล้ว จงพานมา เมื่อแถงนางแพะนั้นมาถึง ข้าจักโค่อดินที่กลัวให้ตาย” สนู้งจิงออกผู้เรืองนี้ทำดังนั้น เมื่อ เกิดความคุ้นเคยกันแล้ว ได้บอกนางแพะเหมือนอย่างนั้น นางแพะ กล่าวว่า “พวกญาติของเรา ลูกสาวของท่านกินเสีย ข้าจักกลัวข้า, ไม่อาไปได้” นางสนู้งจิงออกพูดว่า “อย่ากลัวเลย สนูขตาจัก ทำอะไรก็ได้” ดังนี้แล้ว พานางแพงมา สนูจิงออกได้ฝีเท้าของ ๒ นางนั้น จึงจะเอือกระชะขึ้นแลกด้วยหมายใจว่า “นางแพงมาตรึ ไม่หอ” นางแพะแน่นสนูจิงออกนั่นทำอย่างนั้น จึงกล่าวติเตียน ว่า “สนู่งจิงออกนี้ชั่วช้าจริง นอนลงว่าตาย เพราะหมายจะลง