ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค ๔ - มังคลัตถทีนี้น
มอบมันทั้งหมดให้แล้ว แก่เครื่องผูกออกจากเท้า.
พระโพธิสัตว์ เพราะความรู้ประมาณ จึงรับเพียง ๘ กริส
เท่านั้น คืนวันที่เหลือให้แก่พระมหามนต์นั้นแ ล้วแล้ว ให้โอกาสว่า
"ท่านงเป็นผู้ไม่ประมาทนิด" ท่านมหาผรหมด" คาบรองข้าวสาลี
ไปสู่สำนักงานของมารดาบัณฑิต
ฝ่ายพระมหนี ปิ้นหลักลงในนาบประมาณ ๘ กริสแล้ว ได้พูด
กล่าวรำรักษนว่า "อย่าห้ามนกทั้งหลายที่อากาข้าวสาลีแตเด่นนี้"
ตั้งแต่นั้น นกแขกเตั่งทั้งหลาย ได้กลายอา (ข้าวสาลี) แตงนั้นแล.
เรื่องพระยานกแขกเต่า จบ.
[เรื่องพระชาง]
[๒๗๔] ในคดีทกพระโพธิสัตว์ เป็นพระยาขั่วเฝ้าปลอด
มาชงประมาณแปลกมันเป็นบริวาร เลื่องมารดผู้บนของคนอยู่
ในป่าหิมพานต์
ในกาลต่อมา พระยาขัังนี้ละโลง พามารคาไปสู่เมืองเขาชื่อ
จันโทระนะ พัทมารคาไว้ในถ้ำแห่งภูเขา ซึ่งตั้งอยู่สุดชายปุระทะหนึ่ง
เลื่องดูแล้ว.
คราวนั้น พระนชาวกรุงทาราณ ศิลปินหนึ่ง หลงทางสั้น ๑ วัน
ครำครวญพลาง ถึงที่นั่นแล้ว พระชาง ให้หยั่งนั่งบนหลังตน
ด้วยความกรุณา นำไปพักไว้ในถิ่นแห่งมนุษย์แล้วจึงกลับ. พระนผู้
ชั่วช้าชื่นดี ไปยังกรุงเทพธานีแล้ว กรุงดูแลพระราชา.
ก็ในกาลนั้ น ช่างงคนของพระราชาธิแล้ว. พระราชทรง