พระโพธิสัตว์และพระยานกแขกเต่า : หน้า 242/356

ประโยค ๔ - มังคลัตถทีนี้น มอบมันทั้งหมดให้แล้ว แก่เครื่องผูกออกจากเท้า. พระโพธิสัตว์ เพราะความรู้ประมาณ จึงรับเพียง ๘ กริส เท่านั้น คืนวันที่เหลือให้แก่พระมหามนต์นั้นแ ล้วแล้ว ให้โอกาสว่า "ท่านงเป็นผู้ไม่ประมาทนิด" ท่านมหาผรหมด" คาบรองข้าวสาลี ไปสู่สำนักงานของมารดาบัณฑิต ฝ่ายพระมหนี ปิ้นหลักลงในนาบประมาณ ๘ กริสแล้ว ได้พูด กล่าวรำรักษนว่า "อย่าห้ามนกทั้งหลายที่อากาข้าวสาลีแตเด่นนี้" ตั้งแต่นั้น นกแขกเตั่งทั้งหลาย ได้กลายอา (ข้าวสาลี) แตงนั้นแล. เรื่องพระยานกแขกเต่า จบ. [เรื่องพระชาง] [๒๗๔] ในคดีทกพระโพธิสัตว์ เป็นพระยาขั่วเฝ้าปลอด มาชงประมาณแปลกมันเป็นบริวาร เลื่องมารดผู้บนของคนอยู่ ในป่าหิมพานต์ ในกาลต่อมา พระยาขัังนี้ละโลง พามารคาไปสู่เมืองเขาชื่อ จันโทระนะ พัทมารคาไว้ในถ้ำแห่งภูเขา ซึ่งตั้งอยู่สุดชายปุระทะหนึ่ง เลื่องดูแล้ว. คราวนั้น พระนชาวกรุงทาราณ ศิลปินหนึ่ง หลงทางสั้น ๑ วัน ครำครวญพลาง ถึงที่นั่นแล้ว พระชาง ให้หยั่งนั่งบนหลังตน ด้วยความกรุณา นำไปพักไว้ในถิ่นแห่งมนุษย์แล้วจึงกลับ. พระนผู้ ชั่วช้าชื่นดี ไปยังกรุงเทพธานีแล้ว กรุงดูแลพระราชา. ก็ในกาลนั้ น ช่างงคนของพระราชาธิแล้ว. พระราชทรง