ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค๔ - มังคลัตถที่เป็นเปล เล่ม ๒ - หน้าที่ 112
ในองค์ทั้ง ๓ นั้น ท่านมุ่งหมายจิติโกรธ ด้วยประสงค์ในอันดา
เท่านั้น หาได้มุ่งหมายจิติโกรธด้วยประสงค์ในอันให้ดายไม่ เพราะเมื่อ
มีจิติโกรธด้วยประสงค์ในอันให้ดาย ย่อมกลายเป็นพยาบาทไปเอง
[สัมผัสปลาป]
[๒๒๓] องค์คุณเจตนาที่ยังภายประโยคและวิจารประโยค ซึ่งเป็น
เครื่องยังอื่นให้มีสิ่งมีประโยชน์ให้ตั้งขึ้น ชื่อสัมผับปลาปลาก
เพราะวิเคราะห์ว่า “สัมผับปลาปีบคคล ย่อมแรงดำพ่อเจ้า ห
ประโยชน์ได้ ด้วยเจตนาธรรมมันส์”
[โทษของสัมผับปลาป]
สัมผับปลาปนั่น ชื่อว่า มีโทน้อย เพราะอาเสวนาน้อย ชื่อว่า
มีโทนมาก เพราะอาเสวนามาก การอรบรม การทำให้นกว่า ชื่อว่า
อาเสวนะ อีกอย่างหนึ่ง สัมผับปลานั้น อันสัมผับปลาปีบบุคคลให้
เป็นไปแล้ว เพื่อให้ผู้โจลีอา เมื่อผู้นั้นไม่อา ชื่อว่ามีโทน้อย
เมื่อผู้นั้นอาเดอ ชื่อว่ามีโทนมาก อันสัมผับปลานั้น ชื่อว่ามี
โทน้อยและมีโทนมาก ในเพราะความแตกต่างกันแห่งความที่เกิด
อ่อนและแรงกล้า
[องค์ของสัมผับปลาป]
สัมผับปลานั่น มอ่งค์ ๒ คือ ความเป็นผู้มุ่งพูดเรื่องอันหา