มัชฌิมายามและมิจฉาอาชิวะในพระพุทธศาสนา : หน้า 78/356

ประโยค ๔ - มังคลดีกถิ่นนี้เป็นแหล่ง ๒ - หน้า ๑๓๘ พระเถระกำลังจงกรม ด้วยมนัสกิริยาถึงกับมุ่นมั่นอยู่เนืองแน่น ทำ ภูเขาทั้งสิ้นให้สะเทือนสะท้าน บรรลุพระอรหันต์ในลำดับแห่งมัชฌิมายาม เรื่องพระอิตัตตุตตเภ ในโสภณเทวส. [อาชิวาปราสุทธิสิล] (๒๕๕) ก็อาชิวาปราสุทธิสิล ย่อมบริสุทธิ์ เมื่อภูกม้วยอาชิวะ (พายามเครื่องอาศัยเป็นอยู่) โดยชอบ ด้วยเหตุนี้ พระผู้มีพระภาคจึงตรัสไว้ในมหาสติปัญญาสูตรว่า "กิเลุ้หลาย ก็สัมอาชิวะเป็นไฉน ? ภูกุ้หลายอธิษฐานในธรรมวันนี้ ละมิฉอาชิวะ เลี้ยงชีิวิตด้วยสัมอาอิชิวะ ภิกษุทั้งหลาย นี้เเทกล่าวว่า สัมอาอิชิวะ" ในครรถมมหาสติปัญญาสูตรนั้น ท่านกล่าวว่า "บทว่า มิจฉอาชิวะ ได้แก่มุ่ง ทุรดิทงกายและวาจาที่ให้เป็นไปเพื่อประโยชน์แก้ปัญญา มีทุนรสะและโภคะนี้เป็นต้น ทวา สมอะอิชิวะ คือด้วยอาชีพที่พระพุทธเจ้าทรงสรรเสริญแล้ว" [๒๖] ความที่มิจฉอาชิวะมี ๒ อย่าง โดยจำแนกเป็นมิจฉา-อาชิวะทางกายและทางวาจา ท่านแสดงไว้ด้วยอาวัจพล ในทวา กายอันอิจฉริน นั้น ก็มีอาชิวะ ๒ อย่างนั้น พึงทราบตามนัยที่ท่านกล่าวไว้ในอรรถกถาจับมัยนั่นแหละว่า "กินอิทธิฤทธิ์ น้ำมันและคุกคามธรณีเป็นต้น ด้วยสามารถอวิชชกรรมมีเวรกรรม ๑. ที่. มหา. ๑๐/๑๘๙ ๒. สุ. วิ. ๒/๕๕.