การตัดผ้าและอริยาบทในพระพุทธศาสนา : หน้า 25/356

ประโยค ๙- มังคลัตถิที่ปิ่นปักเล่ม ๒- หน้าที่ ๒๕ คือวยชก. แผ่นผ้าที่เขียนติดเหมือนอย่างนั้น ในที่ปกแข็ง ซื้อชงเมยกะ. อาจารย์บางพวก กล่าวว่า "แผ่นผ้าที่ดีควรตรงที่คอ (ชื่อคือเมยกะ) และตรงที่แข็ง (ชื่อชงเมยกะ)" ก็มี. กระทงหนึ่ง ๆ นอกจากวิภูฏุ ชื่อพหนดค่ะ. ส่วนในมหาอรรถถกถา ท่านกล่าวว่า "คำว่า พาหนะ นั้นเป็นชื่อของชายทั้ง ๒ (แห่งจิวรา) ที่ภิญญาเมื่อมีจิวราได้ขนาดพอดี มันเข้ามาพาดไว้บนแนบ. มีด้านหน้าข้างนอก (หมายอาถูกบวชจิวรา?)" พระผู้พระภาค ครั้งทรงแสดงจิวรา ๘ อย่าง ด้วยสามารถดูเป็นต้นอย่างนี้แล้ว ทั้งนี้ เพื่อจะบอกว่า จิวราทั้งหมดนั้น ภิกษุต้องตัด จิเนบทของ เป็นต้น. พึงทราบวินิจฉัย ในคำเหล่านี้นะ จิเนบท คือ ชื่อว่าจิเนบทแล้ว โดยประกвมีฎกษัมเป็นต้น. บทว่า จิเนบท คือ ชื่อว่าจิเนบทแล้ว โดยประกฎมีฎกษัมเป็นต้น. บทว่า ปัจจุบฤกถิก คือ ไม่ทำความพึงเลี้ยงแล้ว, ธิษฐานว่า ไม่อยากได้. เพราะฉะนั้น จิวรา ทั่ง ๓ ผืนก็ถูกขาด. ผืนผ้าไม่พอ ก็รัดแต่ ๒ ผืน. แม้เมื่อ ตัด ๒ ผืน ก็ไม่พอ ควรตัดผืนเดียว. แม้เมื่อ ตัดผืนเดียว ก็ไม่พอ ก็รัดผ้าเปลาะ. ในข้อนั้นมีบารมี ดังต่อไปนี้ (เป็นข้ออ้าง). [บทนี้เป็นจิวรันทกะ] [๒๒] ก็สมัยนั้นแล เมื่ออากุญญูปครูหนึ่งกำลังทำจิวร (ข้อความก่อนหน้านี้เป็นการอธิบายเกี่ยวกับการตัดผ้าที่ใช้เป็นผ้าคลุมพระและความหมายของคำในบริบททางพระพุทธศาสนา รวมถึงแนวปฏิบัติในการตัดผ้าและการใช้ผ้าในอริยาบทต่าง ๆ คำปรับแต่งและรายละเอียดต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้องกับคำศัพท์ทางศาสนาและการบริหารพระสงฆ์.)