โทษของพยาบาทในพระพุทธศาสนา : หน้า 116/356

ประโยค ๔ - มังคล็ดที่เป็นเปล เล่ม ๒ - หน้าที่ 116 [โทษของพยาบาท] พึงเห็นความที่พยาบาทนั้น มีโทษน้อยและมีโทษมากเหมือน ผู้สาวา โดนเขียบเป็นดังว่า "พยาบาทนั้นชื่อวมีโทษน้อย ใน เพราะคนที่มีวนิจฉิตบุคคลยังประโยชน์สุข ให้พ้นจาก มีคุณน้อย, ชื่อว่ามีโทมมาก เพราะผู้รับมีคุณมาก." [องค์ของพยาบาท] พยาบาทนั้น มืองค์ ๒ คือ สัตว์อีก ๑ ความคิดความพินาศ เพื่อสัตว์นี้ ๑. ก็เมื่อความโกรธ ซึ่งมีสัตว์อีกเป็นที่ตั้ง แม่เกิดขึ้นแล้ว วิปน- จิตบุคคลยังไม่คิดความพินาศเพื่อสัตว์นั้นว่า "ในหนอ สัตว์นี้พึง บาดศูนย์พินาศไป" ตราบใด, กรรมธยังไม่ลดตราบนั้น. ในภิวฏังกิตสูตรและสัมมาวิฏูสูตร ท่านกล่าวว่า "พระ อรรถกาถารย์ แสดงความคิดความพินาศ โดยส่วนเดียวเพื่อสัตว์อื่น ด้วยคำที่ว่า "อิโก วา" ดังนี้ ก็เมื่อเป็นเช่นนั้น พยาบาทนั้น ย่อมถึงความเป็นกรรมบก เพราะความเป็นไปในแห่งตตนอนัตรณ. [มัณฑทิฏฐิ] [๒๒๒] ธรรมชาติใด ย่อมเห็นผิด เพราะไม่มีถือเอาตาม ความเป็นจริง เหตุฉะนั้น ธรรมชาตินั้น ชื่อว่าผู้เห็นผิด. ในภิกษังสิตสูตรเป็นต้น ท่านกล่าวว่า "เทว่า อถวายฎฏ- คณะอวกวณ ความว่า เพราะไม่มีถือเอาตามจริง ได้แก่ เพราะ