การรักษาศีลและปัจจเวกขณะในเภสัช : หน้า 92/356

ประโยค ๑- มังคลิดาฯที่เป็นฉบับ เล่ม ๒ หน้า 92 "ตั้งนิทานอจกขวาในเภสัช ย่อมรักษาศีลไว้ได้ทั้ง ๒ ประการ จากการขาด ส่วนอัตญ์ปัจจเวกขณะในเภสัชนั้น ย่อมรักษาไว้ได้ เฉพาะปัจจเวกขณะเดียวกัน ปัจจเวกขณะทั้ง ๒ ประการ ในปัจจเวกขณะก็เหมือนกัน เพราะฉะนั้น ถ้ากิเลสมั้งตั้งนิจปัจจเวกขณะ ในฤทธิปัจจเวกขณะแล้วไซร้ แม้จะไม่ทำอัตญ์ปัจจเวกขณะ ก็ครูว. ถ้าไม่ทำอัตญ์ปัจจเวกขณะ ก็จะทำอัตญ์ปัจจเวกขณะโดยแท้ เพื่อ ทำสิ้นกิเลส (ปัจจัยสมบัติศีล) ให้บริสุทธิ์ ก็ปฏิบญ์ปฏิเวกขณะ ซึ่งขาด เพราะเหตุไม่ทำอัตญ์ปัจจเวกขณะในเภสัช ย่อมบริสุทธิ์ ได้ด้วยการแสดง (อาบัติ). ถ้ากิเลสมั้งทำปัจจเวกขณะแม่อะไร ๙ ใน ฤทธิปัจจเวกขณะนั้น ก็อ่อนขาดโดยนัยที่กล่าวแล้ว และ กิเลสนัน ชื่อว่าตั้งอยู่ในฐานบริการนี้" [๘๕] กิเลสมั้งผู้เป็นอุปากนิยเดียวย- ส่งมรรคขิตสามเณร. ก็อุปนียะสงครามขิตสามเณรนั้น พิจารณาโดยชอบแล้วซิฉัน ด้วยเหตุนี้ เธอจึงกล่าวว่า "อุปมาณะกลกล่าวข้าเจ้า ผู้ฉันข้าวสาลีอ่อน เย็นสนิทว่า 'สามเณร เธออย่างไม่สำรวมแล้ว ยังลีนของตนให้ไหมเลย' ข้าเจ้าfังกคำของ พระอุปชญาณะแล้ว ได้ความสงบในครั้งนั้น นั่งเหนืออาสนะอันเดียว ได้บรรลุพระอรหัต แล้ว ข้าเจ้านั้น มีความดำริบริบูรณ์"