ประวัติพระมหากัสสะระ : หน้า 74/356

ประโยค ๔ - มั่งคิดว่ามันเปล่า เล่ม ๒ - หน้าที่ 74 ด้วยสามารถถกสนิท กาลนี้และ ชื่อว่ากาลควรทีกดูแลครูป. บาทราคาว่า ปฏิมิสวา มายติ ความว่า ภูกุทั้งหลาย สนับจ้องชื่ ปฏิมิสะของคุณแพงใบกาลไม่ควร เสื้อจากโคจร (คืออาหาร) ของตนแล้วชมเซาอยู่ ฉันใด ภูกุเพ้งครูปในกาลไม่ควร ด้วย อำนาจคุณมินิ เสื้อจากโคจรมีสติปัญญาเป็นต้นแล้วชมเซา คือ ยอดลำภง ทั้งในทิฐิธรรม ทั้งในสัมมารทะ ฉันนั้น. เรื่องสนุ่จึงออกชื่อดูมึงสะ จบ. [๒๗๒] เพราะฉนั้น ชื่อว่ากาลไม่ควรอธิษฐาน มีรูปเป็นต้นไว้ ด้วยสามารถการถือโดยอนุญฌชนะ และการถือโดย นิมิต ถือเอาแต่รามณ์ ตามที่ได้เห็น ได้สัมบัด ได้นรามและเท่านั้น พึงเป็นดวงพระมหากัสสะระผู้มาเพื่ออุปฏิสุขน ที่อยู่ในเจดีย์- บรรพต. [เรื่องพระมหากัสสะระ] คลังได้ดิบมา พระมหากัสสะระนั้น ได้เป็นผู้เจริญอัฏฐิ- กัมม์ฐานโดยปกติ วันหนึ่ง ท่านได้ไปจากเจดีย์บรรพต สู่อนารามี เพื่อบิณฑบาต. ครั้งนั้น หญิงคนหนึ่งจะละกะกับสามีแล้ว เดิน ไปจากอนุราชบูรณ์เรือนอญตเตเป็นอสงวัตพบพระเฑระในระหว่างทาง มีจิตปลาล จึงหัวเราะกากใหญ่ พระเฑระกำลังเดินไปด้วย มนัสก็รำคำอัฏฐิของมุตฏฐา นักว่า "นั่นเสียงอะไร" แล้วแลดู ไปจากกะแสเสียงที่ว่าระนะ เพราะมนัสก็รำที่เป็นส่วนเนื้อขั้น มี เสียงเป็นหนาม (ข้าศึก) กลับไปอัฏฐิสัญญาในพระเฑระกลัวฟัง