การสนทนาของบุรพและดอกปุม : หน้า 180/356

ประโยค๕ - มังคลาดทีปนี้แน่นปิ ลม ๒ - หน้าที่ 180 ความว่า แม้นทั้ง ๒ นั้นพูดจริง คำว่า อภิ ปุมานี ความว่าคิดว่า "บุรพนี้จับให้ดอกปุมทั้งหลายแก่พวกเราบางเป็นแน่" จึงกล่าวอย่างนั้น" บทความว่า วชุ วา เต น วา วชุ ความว่า คนเหล่านั้นจะพึงพูดตาม ไม่พูดตาม อย่างนี้ว่า "ขออนุญาของท่านงอจกขึ้น" ชื่อคำพูดของคนเหล่านั้นไม่เป็นประมาณ จงพูดไม่ใด้โดยประการทั้งปวง ส่วนท่านเจ้าไม่อาจสั่งอนุของท่านพูดอะไร ๆ ขอแต่ย่อมเดียวซาาย ท่านอันนี้พกล่าวขอแล้ว จงให้ดอกปุมทั้งหลายแก่ข้าพเจ้าขึ้น บทนี้นั้นฟังนั้นแล้ว กล่าวว่า "คนทั้ง ๒ นั้นพูดสุวาท ท่านพูดแต่ความจริง ข้าพเจ้าให้ดอกปุมอันสมควรแก่ท่าน" ดังนี้แล้ว ได้ให้ดอกปุมกินมาใหญ่แล้ว เรื่องบุตรเศรษฐี มาในอรรถกถาปุมชนาด ในฤดูวรรต กิตนิมต. [๒๘๐] ในว่า และประสบทุก ๆ นี้ พึงกล่าวกัดการชาดในฤดูวรรต และฤดูชาดในอัญฏฐบุบาต เพราะฉนั้น บุตรคอควรกล้ะแม่ลูกวาด เหมือนกินนร ๒ ตน ในดีคลาด. [เรื่องกินนร ๒ คน] ดังได้กล่าวมา พรานชาวรุงเทพารณฑับสนหนึ่ง ไปป่าหิมพานต์นำกินนร ๒ ผิวเมี่ยมถวายพระเจ้ารุพราชสี อันก๋าว่าตรัสถามว่า "กินนรเหล่านี้มีคุณอย่างไร?" ทูลว่า "พระเจ้าข้า กินนร ๒ ๑. ข. ชา. ๒๘/๑๐๕. ตฤฏฐฏก. ๔/๖๐. ๒. ข. ชา. ๒๘/๑๐๕. ตฤฏฐฏก. ๔/๓๕. ๓. ข. ชา. ๒๘/๒๖๔. ตฤฏฐฏก. ๕/๑๕๒.