คำสัตย์และความสำคัญในพระพุทธศาสนา : หน้า 183/356

ประโยค ๑-มังคลิตี่เป็นเปล ແล่ม ๒-หน้าที่ 183 อยู่ในกรงทอง ตรัสสั่งให้พรานผู้นั้นแลมแล้ว ตรํสว่า "เจ้าของ ไปปล่อยไว้ ณ ที่ ๆ จับมาเกิด." พรานนั้นได้ทำตามพระดำรัสสั่งนั้น. กินนร ๒ ผมมีมั่งไม่กล่าวทุพภิมิตเพราะกลัวสุภาวะ อาลัย คำพูดามิตของตนเอง ๆ ฟันจากรรทุกแล้ว ดังพรรณามะนนี้. เพราะฉะนั้น บุคคลผู้มีปัญญาดี ปรารถนาพันธ์ จากมะละ ? พึงละคำเหลาะแหละ พูดแต่คำ จริงเ๙. เรื่องกินนร มาในอรรถกถาตักกิยาก ในคริสต์นิต. [พระวินีสเถรอ้างคำฤๅษีติ] [๒๘๒] แม้พระวินีสเถร เมื่อจะยังถุลกุให้เข้าใจความนี้ นี้แหละ จึงกล่าวกานนี้ ซึ่งนั้นเข้าในสุภาสตราเฉพาะพระพักตร์พระ ผู้มีพระภาคว่า "คำสัตย์แล เป็นวาจาไมตาย, นี่เป็นธรรมเก่า, สัตบุรุษทั้งหลายตั้งมั่นแล้ว ในคำสัตย์ย่อมเป็น ประโยชน์ด้วย เป็นธรรมด้วย." [แก้รกรณ์] บรรดาบทเหล่านั้น ทว่า อมตา คงว่า คำสัตย์ ชื่อว่า ว่าไมตาย เพราะเป็นวาจายังคงประโยชน์ให้สำเร็จ สมจริงดังพระ คำสัตย์พะผู้มีพระภาคตรัสไว้ในอาภรณ์สูตรว่า "คำสัตย์แล ยัง