ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค๕- มงคลคติที่เป็นเปล ฯลฯ - หน้าที่ 201
[มาตรคติอันเป็นบรรทัดของบุตร]
เหมือนอย่างว่า วิสุทธิเทพกล่าวคือพระเชียงสพ ไม่คำนึงถึง
ความผิดอันพวกชพพาทำแล้ว หวังแต่ความเสื่อมไปแห่งความ
บังเกิดและความเกิดขึ้นแห่งความเจริญ ปฏิบัติเพื่อประโยชน์สุขแก่
พวกเขาโดยส่วนเดียวแท้ ๆ และยอมรับความที่สักการะทั้งหลาย
ของพวกเขามีผลน่าสนุก เพราะเป็นทักษิณในบุคคล ฉันใด ;
มาตรคติและปิตปันนั้น ก็ฉันนั้น ไม่คำนึงถึงความผิดของบุตรทั้งหลาย
ปฏิบัติเพื่อประโยชน์สุขแก่บุตรเหล่านั้นโดยส่วนเดียวเท่านั้น เป็นผู
สมควรแก่ทักษิณ นำความที่สักการของบุตรเหล่านั้นอันเขาทำ
แล้วในตน มีผลน่าสนุก ; เพราะฉะนั้น ท่านทั้ง ๒ นับจริงชื่อว่าทพ
เพราะเป็นผู้มีความคิดเห็นดังเทพ
องค์ เพราะบุตรทั้งหลายรู้จักเทพเหลอื่น ด้วยสามารถ
ท่านทั้ง ๒ นั้นก่อนแล้วปฏิบ้อยอยู่ ยอมได้รับผลแห่งการปฏิบัติ ; ฉะนั้น
สมมติเทพ อุปติมเทพ และวิสุทธิเทพเหล่าอื่น จึงชื่อว่า ปัจฉนเทพ
ส่วนมาตรคติอันเรียกว่า บรรทเทพ เพราะท่านเป็นผู้มีอุปถัมภ์
ก่อนว่าทพเหล่านั้น
[มาตรคติอันเป็นบรรพาจารย์ของบุตร]
องค์ เพราะมาตรคติและบิตอเหล่านั้น ยันลูกให้อยู่ ให้
สำเหนียกอยู่ จำเดิมแต่เวลาที่บุตรเกิด คือตันเป็นต้นว่า "จงนั่ง
อย่างนี้" ยืนอย่างนี้" และว่า "นายนี้ เจ้ากรรเริกเป็นพ่อ" ต่อมา
ภายหลัง อาจยึเหล่านึงให้ศึกษาศิลปะทั้งหลายมีศิลปะในเพราะ