มั่งคลิดที่มีเปล เล่ม ๒ - หน้า ๑๘๑ : หน้า 181/356

ประโยค ๔ - มั่งคลิดที่มีเปล เล่ม ๒ - หน้า ๑๘๑ ตอนนี้ ย่อมขับร้องด้วยเสียงอันไพร่เราะ และฟ้อนรำไห้นามใจ ; แม้ม มนุษย์ทั้งหลายก็ไม่รู้ว่าจะขับร้องและฟ้อนรำได้อย่างนี้" พระราชาทรงยินดี ได้พระราชทานทรัพย์เป็นอันมากแก่พราน แล้ว ศราลกเหล่านกนกว่ามว่า "จงขับร้องรำไห้นบ" กินนรเหล่านั้น คิดว่า "ถ้าพวกเราขับร้อง จักไม่อาจทำพิษชนะให้บรมุนไพร, ก็ จะชื่อว่าขับร้องไม่ไพร พระราชาจักทรงจี จักทรงพวกเราเสีย, ก็แต่เมื่อพวกเรากล่าวว่าไป ก็จะกลายเป็นสาวาว่า" ดังนี้แล้ว แม้ ถูกพระราชตรัสบอว่า ก็ไม่ขับร้อง ไม่ฟ้องรำ เพราะกลัวสาวาว่า. พระราชาทรงรับว่า "ท่านทั้งหลายจงมาท่านนี้ แล้วอย่างเนื่องมา" กินนรได้ฟังพระดำรัสนั้น คิดว่า "พระราชาก็วแล้ว จักทรง มาพวกเราอย่างไม่ต้องสงสัย, ควรเทยากลดูในบัดนี้" จึงกล่าว คาถานี้ว่า [๒๕๖] "คำที่เป็นทุพภิมิตังสาน ก็ไม่ถึง แม้สัยหนีแห่งคำที่เป็นสุขมิต, กินนร่งเกือบ คำพุทธิด หมันมงอยุ ; เพราะเหตุนี้น กินนรจึงนั่งไม่ขับ หาไม่เป็นเพราะความเขลาไป" [แก้รถ] บรรดาเทพเหล่านัน บวก : สุนทมโน ความว่า ง่วงก็อดำ