เรื่องราวการถวายทานและบทสนทนากับพระศาสดา : หน้า 270/356

ประโยค๔ - มังคลิดที่มีเปล ข่ม - หน้าที่ 270 อุทยานอุภูรีวน (สวนตาหม่น) โดยลำดับ ทรงทำพระเจ้าพิมพสาร ผู้เสด็จเข้าเฝ้าในวันนั้นนั้นแล พร้อมทั้งพราหมณ์และคฤหบดีชาว มณฑลรวม ๑๑ คนดู ให้ดำรงอยู่ในโศลกปัจฉิมในอุทยานนั้น อัน พระราชาทรงมนต์แล้ว ทรงรับหามานในพระราชมนเทียรใน วันที่ ๒ เปรตหล่านั้น ได้ยินชื่อล้อมด้วยหวังว่า "บัณฑิต พระราชาจักทรง อุทธิฐานแก่พวกเรา บัดนี้ พระราชาจักทรงทานแก่พวกเรา" พระราชา ครั้นถวา ทานแล้ว มิวแตกตรำรึงที่ประทับอยู่ของพระ ศาสดาว่า "พระผู้พระภาค ควรประทับอยู่ ณ ที่ไหนหนอ ?" จึง มิได้ทรงอุทิศทานนั้นแก่ใคร ๆ เปรตทั้งหลายหดหวังแล้ว ใบวตรี ได้ปลั่งเสียงพิณน่ากลัวอย่างถึงใจพระราชนวค เมื่อรุ่งวสันต์ พระราชาเสด็จเข้าไปในพระศาสดา ครบตุล ว่า "หมอฉันได้ลับเสียงเนื้อปานนี้ เหตุไร จึงมีแก่หมอฉัน พระเจ้าข้า ?" พระศาสดา ตรัสว่า "มาหาบพิษ พระองค์อย่าทรงกลัวเลย เหตุเวลาวามอะไร จึงไม่มีแกพระองค์ก็อ" ดังนี้แล้ว ตรัสออก ความทั้งหมด พระราชา ก็เมื่อหมอฉันถวายทานบัดนี้ เปรตเหล่านั้นพึง ได้รับ (ผล) หรือ พระเจ้าข้า ? พระศาสดา ได้ลุล มาหาบพิษ พระราช ทรงนิมนต์พระศาสดา เพื่อเสวยในวันนี้แล้ว เสด็