ความเข้าใจในกรรมและโทษ : หน้า 52/356

ความที่กรมนั้น มีประเภทสมบัติ อันการแสดงโทษที่มีอยู่แล้ว ยังพระอธิในให้อตัวโทษห้ามเสียแล้ว ฉันใด อปิดตาเกิดแม้ขึ้น ก็ฉันนั้น อบทกนิผู้ต้องอาบัติ แสดงแล้วก็ฉันดี อยู่กรมแล้วก็ฉันดี ชื่อว่าไม่อันตราย เพราะอตกาธิบดีนั้น ชื่อว่าเป็นรอโล่- กรรม เหตุเป็นกรรมชื่อว่าหาวิ มาก็ไม่ได้เป็นธรรมมด Becauseความที่ กรรมมันมีประเภทสมบัติ อันการแสดงก็ดี อันการอยู่กรมก็ดี ห้ามเสียแล้ว ด้วยเหตุนี้นั่นแหละ พระผู้พระภาคจึงตรัส ความ ที่กฤษฎผู้อติบัติเท่านั้น ต้องไปบอกว่า “ภูกูทั้งหลาย เรากล่าว นรกบ้าง คำเนิดวัตรีจฉานบ้าง เพื่อภูกฤษฎผู้อติบัติ" [๒๕๐] ในอันนั้น มีเรื่องนี้ (เป็นอุทธาหรณ) [เรื่องพระยานาคอรัญญิกติ] ในศาลาของพระพุทธเจ้าพระนามว่าศัล ภิกขุหนุ่มรูป หนึ่ง นำผีผสมสมธรรมในป่าสอบนี้ปี วันหนึ่งขึ้นไปในแม่น้ำ คงคา จับใตอนครึ่งที่คอตะใคร่น้ำไวแล้ว เมื่อเรือแล่นไปโดย เร็ว ก็ไม่ปล่อย ในจะใคร่น้ำขาดไป เธอเข้าใจว่า “ โทษมันโลก น้อย" ไม่แสดงอันตราย ในเวลาใกล้จะตาย เป็นเหมือนคุณในจะใคร่น้ำ น้ำคืดอทิอ, แม้ประสงค์จะแสดงอันดัน ก็ไม่เห็นภูกอื่น เกิด วิปฏิสาร (ความร้อนใจ) ว่า “ ศิลาของเราไม่บริสุทธิ์” ดังนี้ ฯลฯ (จากภาคพนัญ) แล้วได้เป็นพระยานาคของขนาดตัวเจ้าลำเรือโกลนลำหนึ่ง ๑. ขมาจาน เป็นอเนิกคติคตา ใน..ปฏิทินคติคตา