การไม่ควรร้องให้ในความเศร้าโศก : หน้า 283/356

"ความร้องให้ก็ต้อง ความเศร้าโศกก็ต้อง ความ ค่ำครวญอุ่งอิอิใดำใดก็ไม่ควรทำโดยแท้ เพราะความร้องให้เป็นต้นนั้น ไม่สำคัญประโยชน์ แก่ญาติผู้จะไปแล้ว ญาติถึงหลายย่อมดำรงอยู่ อย่างนั้น." [แก้ธรรจ] ความไหลออกแห่งน้ำตาของชนผู้อื่นให้หว่งหลาย ชื่อว่า ความ ร้องให้ ในคาถานั้น พึงสัมพันธำ้คำที่ถือว่า นี้ กดทุปพุพพ. ความเศร้าเศร้า คือความแห่งจิต ได้แก่ ความเหนื่อยเกรียม ภายใน ชื่อว่า ความเศร้โศก. สองบทว่า ยา ญาณวณ ได้แก่ อื่นใด จากความร้องให้และความเศร้าโศกดี ความรำพัน คือความพรำ เพื่อด้วยวาจา โดยย้ำว่า "บุตรน้อยคนเดียว เจ้าไป ณ ที่ไหน" ดังนี้ เป็นอาทิ ของบุคคลผู้อื่นความเสื่อมแห่งญาติถูกต้องแล้ว ชื่อว่า ความค้ำครวง. อธิบายว่า ความพรำเพื่อด้วยวาจาแม้นั้น อันใครๆ ไม่ควรทำ ว่า สัพพในบททั้งปวง เป็นวิบัติด้าย. บากกล่าวว่า ณ ติ ปเตสฺสุ อตฺถาย ความว่า เพราะเหตุที่ ความร้องให้เป็นต้นนั้นทั้งหมด ย่อมไม่เป็นไปเพื่ออุปการะแก่บุคคลผู้งา กันแล้ว จะนั้น ความร้องให้เป็นต้นนั้น อันใดๆ ไม่ควรทำเลย, จริงอย่างนั้น ญาติตั้งหลายย่อมดำรงอยู่ยงนั้น อธิบายว่า Term แก้งไม่. [๒๔๕] พระผู้พะภาค ครั้งทรงแสดงความที่ความร้องให้