เรื่องราวของเปรตและพระศาสดา : หน้า 271/356

ประโยค ๔ - มังคลัตถีที่นีมปล เล่ม ๒ - หน้า ๒๗๑ ไปสู่พระชนนจเตียร ทรงตระเตรียมทุนสำเร็จแล้ว รับสั่งให้ทราบ กุฎกลา (เสด็จมาเองแต่พระศาสดา). พระศาสดา มาฎิภูกสูงงมแวด ล้อมแล้ว เสด็จไปยังพระราชดำเนินเทียร ประทับนั่งแล้ว เปรตแม้เหล่านั้น หวังว่า "วันนี้" พวกเราพึงได้ (อะไร ๆ) บ้างเป็นแน่" ดังนี้แล้ว มาฌูเรือนแห่งญาณในกาลก่อน ด้วยสำคัญ ว่าเรือนของตน ได้ยืนอยู่ ณ ที่ทั้งหลายมีนอกผาเป็นด่าน, เปรต เหล่านั้น สวยผลแห่งความบริบูรณ์และความตระหนียอยู่ บางพวกมี หนวดและผมรุ่มรามมีหน้าดำ มีเส้นเอ็นหย่อน และอวะซึใหญ่หน่อย ห้อยย้อย ผอม หายบ และคำเหมือนกันดกตนตาลที่ถูกไฟไหมแล้ว ตั้งอยู่ ณ ที่นั้น ๆ บางพวกมีสีร่อันเปลวพลิงตั้งแต่ท้อง เพราะ การสีเหลี่ยงไฟคือความระทายแล้วแฉะออกจากปากเฝ้ารออยู่, บาง พวก ไม่ไร้สอยอื่น (นอก) จากส่ายคอความวิระหาย เพราะแม้ ได้ (น้ำแลโภชน) แล้ว ก็เป็นบูไม่สามารถรบโภคน้ำและโภชนได้ ตามต้องการ เพราะความที่ตนเป็นผู้มีช่องประทานเท่าปลายแขน และเพราะเป็นผู้มีท้องมืออาการดุจงเขา, บางพวก ได้ของสุปรกมี เลือด หนอง และไขข้อเป็นออา อันไหลออกจากปาก (แผล) มี และต่อมจึงแตกแล้วของกันและกันหรือของสัตว์เหล่าอื่น ล้มล้ออยู่ ปนดังน้ำมูก. พระศาสดา ได้ทรงทำโดยประกาที่เปรตเหล่านี้ ทั้งหมด ซึ่งมีรูปร่างไม่แนปลก ไม่่น่ดุจ และมีสีระอันน่ากลัวอย่างยิ่ง ได้ ปรากฏแล้วแก่พระราช. พระราชา เมือจะถวายทักษิณโลภ ทรงอุตส่าว่า "ขอทานนี้"