ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค๑ - มังคลิดที่ปืนเปล เล่ม ๒ - หน้าที่ 342
รับใช้เรา ได้บำถิอของคนให้แก่เขา บูชเชิญใจนั้น ได้รับตำแหน่ง
เศรษฐี (แสน) โดยกาลล่วงไปแห่งท่านเศรษฐี ผู้มั่งมั่น ทำสมควร
ย่อมได้โลภทรัพย์ ด้วยประกาศนี้
เรื่องคนใช้นำบุพการี มาให้อรรถถกูชกูล
ในปฐมวรคอนันต์ ในวรรถถกอนันต์อัตนาจักรนกและ
ในวรรถถกอัปมงกวาร.
[เรื่องพระมหาติสสเรนะ]
(๔๕) ดังได้กล่าวมา พระมหาติสสเรนะผู้นำ ทำอัจฉร ว่า
"เราจักอยู่ด้วยอริยบทธ ( เว้นการนอน)" ในเวลานั้นมทเทษ:
ครองบำ ทำเทิร์ะให้เปียกน้ำทำไว้ในศรีษะ แช่น้ำประมาณ
เพียงคอ ห้ามอื่นนิกรมะอยู่ ได้บรรลุพระอรหัตโดย ๒๒ ปี.
เรื่องนี้มีในวรรถถกอานวกวด.
(๔๖) องิฐ ผู้อื่น หลับตลอดวัน ไม่ทำงาน แม้กลาง
คืน ก็ไม่ลุกขึ้นทำงานนั้น เป็นผู้แสวงหาเป็นนิสิตกาล เป็นนักเลง
หญิงเป็นดัง ผู้นั่ง ยอมทำงานให้ออก เพราะความที่ตนเป็นคน
เกี่ยวรึนจริงอยู่ re-ไม่ทำงานนั่นเอง ส่อว่า ความที่ร่างงาน
เหล่านี้อาคุก และผู้ชั้นนั้น ย่อมไม่อาจจะดำรงการครองเรือนอยู่ได้.
ด้วยเหตุนี้น พระผูมพระภาค จึงตรัสไว้ในศิลาสุตว่า
"ผู้กลับในกลางวันเป็นปกติ เกลียดการลูกขึ้น
ในกลางคืน มากเป็นนิสัย เป็นนักลง ไม่อาจ
ครองเรือนใต้เลย."
๑. ชาตกฏกถา ๑/๓๕. ๒. ที่ ปฏิ. ๑/๕๕