มังคลิดที่ปืนเปล เล่ม ๒ : หน้า 342/356

ประโยค๑ - มังคลิดที่ปืนเปล เล่ม ๒ - หน้าที่ 342 รับใช้เรา ได้บำถิอของคนให้แก่เขา บูชเชิญใจนั้น ได้รับตำแหน่ง เศรษฐี (แสน) โดยกาลล่วงไปแห่งท่านเศรษฐี ผู้มั่งมั่น ทำสมควร ย่อมได้โลภทรัพย์ ด้วยประกาศนี้ เรื่องคนใช้นำบุพการี มาให้อรรถถกูชกูล ในปฐมวรคอนันต์ ในวรรถถกอนันต์อัตนาจักรนกและ ในวรรถถกอัปมงกวาร. [เรื่องพระมหาติสสเรนะ] (๔๕) ดังได้กล่าวมา พระมหาติสสเรนะผู้นำ ทำอัจฉร ว่า "เราจักอยู่ด้วยอริยบทธ ( เว้นการนอน)" ในเวลานั้นมทเทษ: ครองบำ ทำเทิร์ะให้เปียกน้ำทำไว้ในศรีษะ แช่น้ำประมาณ เพียงคอ ห้ามอื่นนิกรมะอยู่ ได้บรรลุพระอรหัตโดย ๒๒ ปี. เรื่องนี้มีในวรรถถกอานวกวด. (๔๖) องิฐ ผู้อื่น หลับตลอดวัน ไม่ทำงาน แม้กลาง คืน ก็ไม่ลุกขึ้นทำงานนั้น เป็นผู้แสวงหาเป็นนิสิตกาล เป็นนักเลง หญิงเป็นดัง ผู้นั่ง ยอมทำงานให้ออก เพราะความที่ตนเป็นคน เกี่ยวรึนจริงอยู่ re-ไม่ทำงานนั่นเอง ส่อว่า ความที่ร่างงาน เหล่านี้อาคุก และผู้ชั้นนั้น ย่อมไม่อาจจะดำรงการครองเรือนอยู่ได้. ด้วยเหตุนี้น พระผูมพระภาค จึงตรัสไว้ในศิลาสุตว่า "ผู้กลับในกลางวันเป็นปกติ เกลียดการลูกขึ้น ในกลางคืน มากเป็นนิสัย เป็นนักลง ไม่อาจ ครองเรือนใต้เลย." ๑. ชาตกฏกถา ๑/๓๕. ๒. ที่ ปฏิ. ๑/๕๕