มังคลัตถทีปนะ: คำสอนด้านจริยธรรม : หน้า 173/356

ประโยค ๔ – มังคลัตถทีปนะ ๒ – หน้า ๑๗๓ พรามณ์ผู้หนึ่งในกรุงกัตถสีล ดังนี้เป็นต้น. เรื่องนี้ก็เหมือนเรื่องก่อน. พระผู้มีพระภาค ครั้งตรัสอดีตกาลแล้ว ตรัสถามนี้ ในสารีมาคชายา ในบรรดามฉาก ในมวรรณวรรคเอก ในบทนี้แล้วว่า "บุคคลพึงปลดแขว้งมาถายังเท่านั้น, ไม่พึงปลดจากາามภเดียง การปลดจากามง ยังประโยชน์ให้สำเร็จ, บุคคลเป้นจากาม ย่อมดิถร้อน." [แก้วรถ] บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า กลยาณเมว ความว่า พังกปล่ง คือพังปล่อย ได้แค่พึงกล่าววาจะอังงาม หาโทษมิได้ เว้นจากโทษ ๔ อย่างเท่านั้น. บทว่า ปาปิติ ความว่า และไม่พึงปลด ไม่พึงกล่าววาถามความไม่เป็นที่รัก ไม่เป็นที่พอใจของชนะเหล่าอื่น. บทว่ากา โมกขะ คุโณ คุโณยา สาตุ ได้แก่ การปลดจากวา งามเท่านนั้น เป็นดี เป็นที่เจริญใจ. บทว่ากา มุตตวา ตปปิติ ปาปิติ ความว่า บุคคลเปล่ง คือ กล่าวจากามลาเกาม คือหยาบคาย ย่อมเศร้าโศก คือลำบาก. เรื่องโสคลาสมิข จบ.