มังคลัตถทีปนะ: คำสอนด้านจริยธรรม มังคลัตถทีปนีแปล เล่ม 2 หน้า 173
หน้าที่ 173 / 356

สรุปเนื้อหา

บทความนี้พูดถึงเรื่องราวความสำคัญของการปลดปล่อยจิตใจจากความทุกข์ในพระพุทธศาสนา โดยเน้นถึงคำสอนที่ว่า บุคคลควรปลดปล่อยใจในทางที่ถูกต้อง และไม่พึงกระทำสิ่งที่เป็นโทษ โดยมีการอ้างอิงถึงบทสอนจากพระผู้มีพระภาคในอดีตกาล ซึ่งเน้นถึงการเลือกคำพูดและการกระทำ รวมถึงการละเว้นจากความผิดที่อาจเกิดขึ้นในสังคม อย่าเป็นเหตุให้คนอื่นลำบาก มีคำสอนหลายประการที่ย้ำถึงการรักษาจริยธรรมและความสุขในชีวิต

หัวข้อประเด็น

-การปลดปล่อยจิตใจ
-จริยธรรมในพระพุทธศาสนา
-การหลีกเลี่ยงโทษ
-การสื่อสารที่สร้างสรรค์
-ความทุกข์และความสุขในชีวิต

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประโยค ๔ – มังคลัตถทีปนะ ๒ – หน้า ๑๗๓ พรามณ์ผู้หนึ่งในกรุงกัตถสีล ดังนี้เป็นต้น. เรื่องนี้ก็เหมือนเรื่องก่อน. พระผู้มีพระภาค ครั้งตรัสอดีตกาลแล้ว ตรัสถามนี้ ในสารีมาคชายา ในบรรดามฉาก ในมวรรณวรรคเอก ในบทนี้แล้วว่า "บุคคลพึงปลดแขว้งมาถายังเท่านั้น, ไม่พึงปลดจากາามภเดียง การปลดจากามง ยังประโยชน์ให้สำเร็จ, บุคคลเป้นจากาม ย่อมดิถร้อน." [แก้วรถ] บรรดาบทเหล่านั้น บทว่า กลยาณเมว ความว่า พังกปล่ง คือพังปล่อย ได้แค่พึงกล่าววาจะอังงาม หาโทษมิได้ เว้นจากโทษ ๔ อย่างเท่านั้น. บทว่า ปาปิติ ความว่า และไม่พึงปลด ไม่พึงกล่าววาถามความไม่เป็นที่รัก ไม่เป็นที่พอใจของชนะเหล่าอื่น. บทว่ากา โมกขะ คุโณ คุโณยา สาตุ ได้แก่ การปลดจากวา งามเท่านนั้น เป็นดี เป็นที่เจริญใจ. บทว่ากา มุตตวา ตปปิติ ปาปิติ ความว่า บุคคลเปล่ง คือ กล่าวจากามลาเกาม คือหยาบคาย ย่อมเศร้าโศก คือลำบาก. เรื่องโสคลาสมิข จบ.
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More