มังคลัตถทีปนวาร เล่ม ๒ - หน้า 240 : หน้า 240/356

ประโยค ๔ - มังคลัตถทีปนวาร เล่ม ๒ - หน้า ที่ 240 ไป. คนรักบาไปบอเก่าพราหมณ์ พราหมณ์จึงสั่งว่า "ถ้าอย่างนั้น เจ้าของฟั่นขนทางมา ดักบ่วงไว้ ณ ที่พระยนฤกษ์แขกตล่วง จับมัน ทั้งเป็นนำนำ." คนรักบา นำดั่งนั้น ได้พระยานฤกษ์แตะแล้ว แสดงแก่พราหมณ์ พราหมณ์เห็นพระยานฤกษ์แตะนั่นแล้ว เกิดความรักปันลัง ให้พระโพธิสิตวับ่ายนั้นแล้วพูดว่า "นกแกเต่า เจ้ากินข้าวสาสี ตามต้องการแล้ว ขังเอาไว้าปคาบไป ยังงั้นเจ้าหรนหรือหนอ? หรือเจ้ทำเรานาใจ" พระยานฤกษ์ฟังคำกล่าวนั้นแล้ว กล่าวว่า คำนี้ ในการร-ชาดก ปกิณณกนิมิต ด้วยวาจามนุษย์อิแทว่า [๒๒๓] "เวรของบ้านเจ้ากับท่านไม่มี ยิ่งาขัวของบ้านเจ้าก็ไม่มี ข้าวเจ้าลิงโภจิสีมพลีแล้ว ย่อมเปลืองหนีบ้างให้หนี (ให้ดู) บ้าง ฝังจุมทรัพย์ ไวในที่นั่นบ้าง จงทราบอย่างนี้ิด ท่าน โกลยพราหมณ์" [แก่อรรถ] บรรดาบาทเหล่านั้น บาทว่า อื่น ควา่บา ข้าวเจ้าบ่าว่าสี ของท่านไปแล้ว ย่อมเปลืองหนีบ้าง ให้หนีบ้าง บาทว่า โภจิสีมพลี ได้แต่ ป่าว่าง มีชื่ออย่างนั้น บาทว่า นิธิความว่า ย่อมฝัง คือเก็บบุมทรัพย์อันมีปกติ ๑. ขุ. ชา. ๒๓/๒๖. คาถุจุกา. ๖/๑๔๕