มุมมองทางพระพุทธศาสนาเกี่ยวกับการให้และการแบ่งปัน : หน้า 80/356

ประโยค ๔ - มัลลิการ์ทิ์ปีนี้นั่นเล่ม ๒ หน้า 80 เหตุบัน พระอร canonical จึงสงเคราะห์ หุง ฤทธินันต์เป็นต้นแม่หล่ำ นั้น ในคำว่า ทาส ถาถก นั่น ก็กิญฺฉทำสังแกล้มแม่หล่ำนันนั้น ควรอยู่. คนทั้งหลาย คือ พี่สะใภ้ น้องสะใภ้ พี่นงแน น้องนาย นำเขา อาถาไว้ เหล่านี้เป็นต้น เป็นไข้ ถ้าเขาเป็นญาติ (ของ ภิญฺญ) ทายาแก่อญฺญาแม่หล่ำนัน ก็ควร, ถ้าเขาใช้ญาติ, พิงทา ให้แก่วญญาติพี่ชายเป็นต้น ด้วยสังว่า "จนให้ในทุปฏิของ พวกนั้น," หรือพึงให้แก่ญูรณของเขา ด้วยสังว่า "จนให้แก่มารคา ปิดาของเจ้า." ส่วนคนนอกรถกที่กล่าวมาแล้วเหล่านี้ ชื่อว่าชาวอื่น เกษต์ที่กิญฺญทำแก่นอื่นนั้น ชื่อว่า เวชกรรมที่กิญฺญที่ทรงห้าม. ก็ภิญฺญแม้จะทำแก่นอื่นนั้น ชื่อว่าชาวกรรมที่ท่านใดทรงห้าม, ก็ภิญฺญแม้จะทำแก่นที่ทรงอนุญาติ พิงทำก่อน ๑๐ จำพวกใน เมืองต้น ด้วยสิ่งของ (คือเครื่องยา) ของเขา เมื่อของ ๆ เขา นั่นไม่มี พิงทำด้วยของ ๆ ตน, แม้ของ ๆ ตนก็ไม่มี พิงแสวง หาด้วยภิญฺญาจารวัตร, เมื่อไม่ได้ด้วยอาการอย่างนั้น พิงแสวงหา แต่ที่แห่งญาติและคนปวงญาติของคน หรือของคนเหล่านั้น, แม้ เมื่อไม่ได้ด้วยอาการอย่างนั้น พิงแสวงแม้ด้วยอาญิวินัย. การ ขอในสถานที่เว้นไม่ได้ทำบารฉฉอย่างนี้ว่า "ท่านเจ้าขา ท่านต้อง การป้อง จงออก" ดังนี้ ชื่อว่าอาญาวิญฺญูจิต. ก็ภิญฺญเมื่อทำให้แก็ พวกญาติของพวกนั้น พิงทำด้วยของ ๆ เขาเท่านั้น, เมื่อของ ๆ เขา นั่นไม่มี พิงให้ยมของ ๆ ตน, ถ้าขาคือ พิงรับเอา ถ้าเขาไม่คัน ไม่ควรทอง, ด้วยว่า ภิญฺญแม้อง ของ ๆ พวกญาติแล้วถือเอา ยัง ควร, เพราะฉะนั้น ภิญฺญให้นำอุปจ้อนของญาติเหล่านั้นมา ไม่เป็น