ความเป็นผู้ลาดในกิจกรรมศิลปะ : หน้า 22/356

ประโยค ๔ - มัง کلیดติที่เป็นแปลง เล่ม ๒ - หน้าที่ ๒๒ กว่าด้วยศิลปะ [๒๒๘] ความเป็นผู้ลาดในกิจกรรมมี ๒ อย่าง ด้วย สามารถแห่งศิลปะของบรรพชิตและกุฎีก์ คือตัวศิลปะ [อนาคาริศิลปะ] ในศิลปะ ๒ อย่างนั้น การตกแต่งสมบูรณ์มีครู และฝีมือเป็นต้น ที่พระผู้มีพระภาคทรงพระนามว่าไร้สัตว์ตุมหัตตุสูตร ทุติยวรรณ แห่งหาสตินับดับอัตถ์รินาย อย่างนี้ว่า "ภิญญา ทั้งหลาย ภิญญ์ในศาสนานี้ เป็นผู้ขยันไม่เกียจคร้าน ในงานอะไรก็ จะพึงช่วยกันทำ ทั้งสูงทั้งต่ำ ของเพื่อนพรหมจารีด้วยกัน ประกอบ พร้อมด้วยปัญญาเครื่องสอบสวน อันเป็นอุบายในการงานที่จะพึงช่วย กันทำบั้น อาจทำ อาจจัดได้; ภิญญ์ทั้งหลาย ภิญญ์เป็นผู้ขยัน ฯ ฯ อาจจัดได้ แม้ใด ธรรมแม้นี้ ชื่อว่ากรรมธรรม " ดังนี้ ชื่อว่า ศิลปะของบรรพชิต [๒๒๙] อรรถกถาสัตตุมสูตรนั้นว่า "บรรดาทรงหล้านั้น บทว่า อูฏจวนานี แปลว่า สูงและต่ำ การงานที่จะพึงออกปาก อย่างนี้ว่า "ชำเก้าจะทำอะไร ? " แล้วจึงท้า ชื่อว่าการงานที่จะพึง ช่วยกันทำ. ในการงานที่สุดและต่ำนี้ การงานเป็นต้นอย่างนี้ คือ การทำ การย้อมมิวิร กรรม (คืออาปม) ปูนาขาวพระเจดีย์ การงานที่จะพึงทำในโรงอุโบสถ เรือนพระเจดีย์ และเรือนต้นโพธิ . พระมหาทองคำ จนฏูโม ปาฏูโม ปัจจุบันเป็นที่พระธรรมคัล แปล อ. อง ทสก. ๒๔/๒ ๒. มโนรมปุรี. ๑๘๙.