การสงเคราะห์และการให้เครื่องประดับตามหลักธรรม : หน้า 324/356

ประโยค๔- มั่งคลิดที่เป็นเปล เล่ม ๒- หน้า ๓๒๔ อธิบายว่า ก็เมื่อเป็นเช่นนั้น สตรีแม่เรือนเหล่านี้ ย่อมสำคัญว่า "เมื่อเรือนนั้นสนามมอบให้แล้ว ความเป็นใหญ่ถูก ๆ อย่าง ย่อม ซึว่า เป็นอันสมมอบให้แล้ว." [ให้เครื่องประดับ] ในฐานะที่ ๕ ว่า อลงกรณ์บุปผานน นี้ พึงทราบวินิจฉัย ดังนี้: ธรรมศาสตร์ทั้งหลาย ย่อมไม่อัณแน่แม้จะจากได้เครื่องประดับ อันใบญูย์มาคนานเหมือนกันว่าได้ดูรษะ เหตุเนั้น การยังศาสตร์เหล่านั้น ให้นดี (ในการได้เครื่องประดับ) จึงไม่ใชเหตุ; เพราะฉะนั้น การ ให้เครื่องประดับอันสมควรแก่สมบัติทนั้นแล้ว เหตุนี้ พระ อรรถากาจารย์กล่าวว่า "ด้วยการให้เครื่องประดับอันสมควรแก่ สมบัติของตน." [วิจฉัการสงเคราะห์คุณครูและภริยา] [๒๗๙] ในมติคำ พระผู้มีพระภาค ตรัสว่า "บุตรและภริยา พึงทราบว่า เป็นทิศเบื้องหลัง" แม้ก็จริง; ถึงอย่างนั้น การสงเคราะห์ บุตร พระองค์ก็ทรงแสดงแล้วด้วยว่าจะ ปาปะ นิซฺนฤตี เป็นดังนั้น; เพราะเนั้น การสงเคราะห์บุตรนั้น พึงเห็นว่า พระองค์ไม่ทรง ทำนินทาสด้วยสามารถบุตร ทรงทำด้วยสามารถภริยา กล่าวคือภะ อย่างเดียว." ด้วยเหตุนี้และ ในภิฎกสิงคาลสูตร ท่านจึงกล่าวว่า "เพราะเหตุนี้ พระผู้มีพระภาค แม้ทรงอุทิศว่า 'บุตรและภริยาเป็น ทิศเบื้องหลัง' (แต่ก็) ทรงวิสีชาน ทิศเบื้องหลังด้วยสามารถภาระ