มังคลัตถีบท: การทำความโศกกับพระมหาเถระ : หน้า 167/356

ประโยค ๕ - มังคลัตถีบทที่มีบทแสลง ๒ - หน้า 167 ท่านเมื่อจะทำความโศกกับพระมหาเถระนั้น พึงใตรตรองแล้วจึงทำ ดังนี้แล้ว นำคำแหย่ไปแก่พระมหาเถรแล้ว นำคำแหย่ไปแม้แก่พระ อนุเถระอย่างนั้นเหมือนกันอีก พระเถรทั้ง ๒ นั้น แต่กันแล้ว หลัก ไปจากอวาสนั้น ไม่ไปโดยทางเดียวกัน ต่างอยู่ ณ ที่ ๆ คนชอบใจ ต่อมาภายหลัง โดยกาลล่วงไป ๑๐๐ ปี ได้ร่วมประชุมใน วิหารเดียวกัน ในเสนาสนะแดนกัน จึงแสดงโทษะกันและกัน เป็น ผู้อาศัยกันในวันนั้น ปรึกษากันว่า "มาเกิด พวกเราขับไล่ พระธรรมกถึกนั้นออกจากวิหารนั้น" ไปยังวิหารนั้นแล้ว ถือว่าว่า "คุณไม่สมควรอยู่ ณ ที่นี้" พระธรรมกถึกนั้น เมื่อไม่อาจจะอยู่ ณ ที่นั้น จึงหนีไป ที่นั่น สมณะธรรมที่เธอกำไว้สองนี้มี ก็ไม่อาจจะทราบได้ เธอจึงตัดจาก อัตภาพนั้น ใหม่ในองค์พุทธชินดร ๑ ได้เป็นสุภาพรที่เขาคิชฌก- ฏูในบั้นนี้ สรีระของเปรตนั้น ๓ คาชู เต็มก็กรอบของมนุษย์, ศีรษะเช่นกับศีรษะของสุกร. หางของเปรตเกิดที่ปาก, หุ้มหนอน ผ่านออกจากปากนั้นแล เรื่องมีในมรรควาระ ธรรมบท. [๒๐] เพราะฉะนั้น ละวาจาอ่อนเสีย คำว่านาจจากพฤกษ์ แล้ว พึงกล่าวว่าไม่อ่อนเสีย คำว่าวาจาจากสุภาษิตนั้นนั่น แม้ พระวิงวจีสละ เมื่อยังกลบดุษให้ทราบความนี้แล้ว จึงกล่าวคาถา นี้ อันบั้นเข้าในสุภาสิตสูตร ด่อยพระพักตร์พระผู้มีพระภาคว่า