มังคลัดทีปนีเล่ม ๒ - หน้าที่ 164 : หน้า 164/356

ประโยค๕- มังคลัดทีปนีเล่ม ๒ - หน้าที่ 164 เยว ภาสติ โน อรมฺม์ นี้ คำเป็นทีารักและคำสัตย์ เว้นจากวาจา หยาบและคำหยาบแฉะ ตรัสด้วยคำทั้ง ๒ นอกจากนี้ สองบทว่า อาย สนิท โว ว่า สัตบุรุษทั้งหลายมีพระ พุทธเจ้าเป็นต้นตรี คุสรรเสรีญาติมภาว่า 'สูงสุดคือประเสริฐ สูงสุด' คำว่า 'ทุติย ตติย อตกุฎุ' นี้ ตรรษเทียบลำดับบทที่รงชี้แจง ไว้ในก่อน" [๒๓] วิสุทธิต ๔ อย่าง มีดตนเครื่องวันอามญาสวาทเป็น ต้น พึ่งเห็นว่า 'เป็นองค์คือเหตุ' แห่งวาจาเป็นสุขาติ ว่า วิสุทธิต ๔ อย่างมีการกล่าวคำสุขิตเป็นต้น ก็พึ่งเห็นว่า 'เป็นองค์คืออวะวะ' (แห่งวาเป็นสุขิตนั้น). แม้ในวิญญาณแห่งวิจารณ์มาว่า กาท่านก็ล่าวคำว่าอวะวะวะไร้ ๔ อย่าง คือ "วาจาไม่สื่อเสียง คำว่ากรกล่าวว่าคำเป็นสุขาติ ๑, การไม่กล่าวพ่อเจ้า กล่าวว่ากล่าวคำเป็นธรรม ๑, วาไม่หยาบคาย กล่าวว่ากล่าวคำเป็นที่รัก ๑, การไม่กล่าวมุสา กล่าวว่ากล่าวอัปโศกย์ ๑." [๒๒] เพราะฉนั้น ผู้เฒ่าท่านนี้แห่งภูมิจิตมีสุขาวา เป็นต้น พึงกล่าวแต่คำสุขิตเท่านั้น ก็อท่านพนมแล้วแม้น ไส้พลุพลสูตร ในอัฐิภูมิธา องคุตตรนภาย. จริงอยู่ ไส้พลุพลสูตรนั้น พระผู้มีพระภาคตรัสไว้ว่า "ภิญญ ทั้งหลาย มุสาวาท อันบุคคลอาศเฟะเจริญ ทำให้มากแล้ว ย่อม ๑. องค์ ฉูจ. ๒๗/๒๕๒