พรหมของบุตรในมุมมองมารดาและบิดา : หน้า 200/356

ประโยค ๕ - มังกรคล้ายที่เป็นเปล เล่ม ๒ - หน้าที่ ๒๐๐ [มารดาบิดาเป็นพรหมของบุตร] ๒๕๔๕ อีกอย่างหนึ่ง มารดาบิดากัง ๒ นั้น ท่านเรียกว่า "พรหม บูรพเทพ บูรพาจารย์ และอาจาไนยบุคคล" (ของบุตร) เปรียบ เหมือนท้าวมหาพรหม ย่อมไม่ละภาวนทั้งหมด ๕ ในหมู่สัตว์ ฉันใด; มารดาบิดาก็มิได้ละภาวทั้งหมด ๕ ในบุรุฉันนั้น. จริงอยู่ เมื่อบุตรอยู่ ในท้อง มารดาบิดา่น เกิดเมตตาจิตขึ้นในบุตรว่า "เมื่อไรหนอ เราจึงจั๊กเห็นลูกน้อย ไม่มีโรค?" อย่าง ในภาคใด บุตรนั้นยังอ่อน นอนหยายอยู่ ถูกสัตว์ ทั้งหลายมีเล่นเป็นตันก็หา หรือถูกการนอนเป็นทุกข์บ้างก็ร้องไห้ ในภาคนั้น ท่านทั้ง ๒ ก็เกิดความทุกข์ขึ้น เพราะใดด้ับเสียงบุตร นั้น. อย่าง ในภาคอุคตรวิ่งร่างจี้นไปเล่นได้ดีดี ในภาคอุตต่วงอยู่ในวัฏ งาม (น่าดูชม) ก็ได้ ท่านทั้ง ๒ ก็มีอ่อนโยน นันพิ้ง เบิกบาน เพราะมองดูบุตรน้อย ในภาคนั้น ท่านทั้ง ๒ ย่อมได้ความบันเทิง (มุทิตา). อย่าง ในภาคใด บุตรนั้นทำการเลี้ยงภริยา แบกครองเรือน ในภาคนั้น ท่านทั้ง ๒ ก็คิดความมัชฌัสสิ่งว่า "บิดนี้ ลูกน้อยของ เรา อาเพื่อจะเลี้ยง(คน) ได้โดยธรรมดา (ตามลำพัง) ของตน," ในภาคนั้น ท่านทั้ง ๒ ย่อมได้ความเมตตาเฉย (อิเปนาม). มารดาบิดาก็งั้น ๒ นั้น ท่านเรียกว่า พรหม เพราะท่านมีความ ประพฤตเป็นบังพรหม เพราะได้พรหมวิหารในบุตรทั้งหลายครบ ๔ อย่างตามภาค ด้วยประการะนี้.