ธรรมสมควรแก่ วิศุทธธรรม : หน้า 8/356

ธรรมสมควรแก่วิศุทธธรรม. ในบุคคล ๔ จำพวกนั้น จำพวก ต้น พระผู้พระภาคตรัสหมายเอาพวกมูสัสน้อย. และเป็นผู้ศีล, จำพวกที่ ๒ มีสุตน้อย (แต่) เป็นผู้สู้ศาสนา, จำพวกที่ ๓ มีสุตมาก (แต่) เป็นผู้ศีล, จำพวกที่ ๔ มีสุตมาก และเป็นผู้สู้ อาสวะ." อรรถกถาแห่งสูตรนั้น ว่า " ทวามา อสมาทิโต คือไม่ทำให้ บริบูรณ์. บาปากว่า สีล๙ อุตตะ คำว่า ทั้งโดยส่วนสีลด์ ทั้งโดยส่วนสุตะ, อธิบายว่า บันฑิตทั้งหลายอ่อนมิตเป็นอย่างนี้ว่า " ผู้มีศีล(ทั้ง) มีสุตะน้อย." บาปากว่า ตสุส สมุปฺปุจฺฉต สุตต ว่า" เพราะกิจคือสุตะอันบุคคลนั้นทำแล้วจะสุดธรรมนี้ ฉะนั้น สุตะของเขาจึงอ้างถึงพร้อม. สองบ่าวา นาสุส สมุปฺปุจฺฉต ความว่า เพราะเขาไม่ทำกิจคือสุตะ สุตะจึงไม่ถึงพร้อม. บทวา ธรรมธิ ได้แก่เป็นผู้รับรองธรรมคือสุตะ. บทว่า สปุปฺปญฺญ คืมีปัญญาดี, บางคนว่า นิภา ชมพูทัสส เป็นความว่า ทองคำ ธรรมชาติ เรียกกันว่า ทองชมพูท่าน, ดูแห่งทองชมพูนั้น, อธิบายว่า เหมือนลิ่มทองหนัก ๕ สุวรรณ. แม้พระอานนทเถระ อาศัยความที่ตนเป็นนาหสุด จึงถึงความเป็นอัคคิพระศาสดาทรงสรรเสริญว่า “ภิญญาทั้งหลาย อานนท์เป็น ยอดของภิญญาสารทั้งหลายของท่านเป็นพูฏสูตร”. อนึ่งภิญญูนี้เป็น พุทธสุด ย่อมเป็นผู้มีอากเก่าขึ้นโดยไม่ยาก. ในข้อนั้น มีเรื่องดังต่อ